بریده‌های کتاب دین، انیمیشن و سبک زندگی (بررسی انیمیشن هایی از ایران، آمریکا، چین، ژاپن، هند و کشورهای اسلامی)

برای ما مهم بوده که دانش پژوهان دوره های ما پس از پایان دوره، بتوانند قضاوتی حِکَمی درباره میزان قُرب اثر هنری به درگاه حقیقت الهی و بُعد از آن داشته باشند و به اجمال نسبت آن اثر را در هدایت و شقاوت انسان دریابند و بکوشند آثار بعد خود یا هنرورزان دیگر را در مسیر قُرب به حقیقت جهت دهند‌‌؛ نه در مسیر تضعیف عقلانیت و توهمات دونِ انسانی که در آثار برخی هنرمندنمایان این روزگار، به اسم بی جهتی و رهایی از هر بندی دیده می شود‌‌؛ هنر فروشانی چه در مسیر استبداد وجود مردمان از حقیقت، تمام همّ خود را مصروف داشته اند و شعار «لیبرالیسم هنری» و «رهایی از هر قیدی» را، چونان ویترینی برای فهم نزدیکی شان به عالَم دون توهمات و مستکبران اغواگر تاریخ و شاید تابلویِ مزدوری خود، بلند کرده اند و منتقدان را به جهت داری متهم می کنند‌؛ گر چه خود جهت دارترین ابنایِ بشرِ ماده گرا در واپسین دوران فریب کاری با جعل واژگان هستند‌؛ واژگانی که دیگر صبغه تندی مادّی خود را نمایانده اند و از مصرف افتاده اند و دیگر نمی توانند هنرمندان بصیر و مردم فهیم را رنگ کنند و بفریبند.

نمایش تحرک طرح ها و نقاشی های متداوم را که «پویانمایی» یا «انیمیشن» گویند، از ابداعات قدیم است که ریشه هایی نیز در شهر سوخته زابل، در شرق ایرانِ فرهنگی دارد و....

جامعیت[نگاه به اثر هنری_رسانه ای]، یعنی توجه همه جانبه به اثر هنری_رسانه ای، یعنی توجه به فرم، هنر، تکنیک، صنعت، پیام، مدیریت، دشمن شناسی، حکمت و فلسفه اثر هنری و رسانه ای ‌؛ و نه فقط غرق در دام فرمالیسم افراطی شدن، که عادت برخی مقلدان امروزین در مراکز رسانه ای و آموزشی ما شده است. البته این مهم به عمل نمی آمد، جز با توجه به صبغه اسلامی و حِکَمی و بینش تمدنی و راهبردی درباره آثار هنری و رسانه ای مخلوق ابنای آدم.