برای ما مهم بوده که دانش پژوهان دوره های ما پس از پایان دوره، بتوانند قضاوتی حِکَمی درباره میزان قُرب اثر هنری به درگاه حقیقت الهی و بُعد از آن داشته باشند و به اجمال نسبت آن اثر را در هدایت و شقاوت انسان دریابند و بکوشند آثار بعد خود یا هنرورزان دیگر را در مسیر قُرب به حقیقت جهت دهند‌‌؛ نه در مسیر تضعیف عقلانیت و توهمات دونِ انسانی که در آثار برخی هنرمندنمایان این روزگار، به اسم بی جهتی و رهایی از هر بندی دیده می شود‌‌؛ هنر فروشانی چه در مسیر استبداد وجود مردمان از حقیقت، تمام همّ خود را مصروف داشته اند و شعار «لیبرالیسم هنری» و «رهایی از هر قیدی» را، چونان ویترینی برای فهم نزدیکی شان به عالَم دون توهمات و مستکبران اغواگر تاریخ و شاید تابلویِ مزدوری خود، بلند کرده اند و منتقدان را به جهت داری متهم می کنند‌؛ گر چه خود جهت دارترین ابنایِ بشرِ ماده گرا در واپسین دوران فریب کاری با جعل واژگان هستند‌؛ واژگانی که دیگر صبغه تندی مادّی خود را نمایانده اند و از مصرف افتاده اند و دیگر نمی توانند هنرمندان بصیر و مردم فهیم را رنگ کنند و بفریبند.