بریده‌های کتاب کاش ما هم خانه ای داشتیم

فقر چاهی است که ته ندارد.

از پدرم می‌پرسیدم که ما فقیریم یا جزو طبقه متوسط؟ او هم پاسخ می‌داد پول مسئله‌ای نیست، مهم شأن و عزت انسان است. این موضوع نشان می‌داد ما فقیر بودیم.

مادرم دست از گریه و زاری برداشته بود، زیرا برای دیدن این همه فلاکت و بدبختی که یک‌باره گریبانش را گرفته بود به چشمانش نیاز داشت.

کشوری که باید هر شب به اخبارش گوش دهیم تا همه‌ی هوشیاری‌مان را از دست ندهیم و همیشه در حالت دفاع و آماده‌باش به سر ببریم.

این مردم بی‌چاره می‌خواهند بمیرند، اما نمی‌دانند چگونه. این‌ها تلاش می‌کنند از گرسنگی بمیرند، اما این‌کار مدتی زمان می‌خواهد، به همین دلیل است که جنگ را انتخاب کرده‌اند و به آن علاقه دارند.

آن‌ها با تعصب در این مکان تماشایی به خود می‌بالیدند، مکانی که در آن فلزات قراضه روی هم تلنبار شده بود و خود دلیلی بود انکارناپذیر بر بیهودگی و این‌که غرور بشری زباله‌ای بیش نیست و سرانجامِ همه‌چیز محکوم به زوال و نابودی است.

فقط یک چیز بدتر از غرورِ یک مرد فقیر هست: غرور مردِ فقیری که ثروتمند شده، غرور یک تازه به دوران رسیده.

شاید هیچ‌چیز جز پایان تحمل انسان نتواند او را نجات بدهد.

ما نیاز داشتیم به هر دری بزنیم تا از احساس وحشتناکی نجات پیدا کنیم که گرفتارش شده بودیم. اینجا بود که فهمیدیم هیچ‌چیز بهتر از ساختن جو‌ک احمقانه‌ای نیست که به ما کمک کند تا فکر کنیم آن‌چه اتفاق افتاده آن‌قدر‌ها هم خطرناک نیست.