بریده‌های کتاب حافظ‌خوانی خصوصی

دنبال اثبات چیزی نباش علیرضا، زندگی بیش‌تر آدم‌ها شبیه حرکت یه تیکه ابر توی آسمونه، هربار به‌ش نگاه کنی یه شکل تازه می‌بینی

🌀 به بعضی از آدم‌ها هیچ وقت نمی‌شه نشون داد که واقعا کنارشونی، محرم دلشونی، من همیشه از این که مال کسی باشم بدم می اومد ولی بدتر از اون وقتیه که می‌بینی کسی تو رو به غنیمت گرفته. دست‌کم وقتی احساس می‌کنی یه چیزی مال خودته مواظبشی، اما وقتی کسی مثلا یه باغ رو غنیمت می‌گیره دنبال کاشتن درخت تازه نیست. فقط دنبال اینه که میوه‌ها رو بکنه و چوب درخت‌ها رو بسوزونه، بعد ویرونه رهاش کنه و بره گاهی سخته به خیلی از آدم‌ها بفهمونی چیزهایی که دارن مال خودشونه. غنیمت نیست

(علیرضا اگه به صورت هر آدمی دقیق نگاه کنی به بهشت گمشده میبینی، سرزمینی که هیچ وقت نمی شه بهش سفر کرد آدمها دوست دارن درکشون کنی از این که فکر و احساس شون رو بشناسی و حرف های نگفته شون رو بفهمی لذت میبرن اما وقتی به شناختن شون ادامه بدی وقتی زیادی بشناسی شون ازت میترسن وقتی از مرزهایی توی قلبشون که خودشون هم می ترسن ازش رد بشن عبور میکنی ازت متنفر میشن فرار میکنن و به دنبال دلیلی برای انکار تو میگردن بهشت گمشده ی هر آدم همون سرزمین ممنوعه ایه که نباید توش قدم بذاری شاید عشق برای همین اختراع شده برای این که حتی اگه شده یه لحظه از زندگیت توی این بهشت گمشده باشی وسط دایره ی وجود باشی) نقطه ی عشق نمودم به تو هان سهو مکن ورنه چون بنگری از دایره بیرون باشی

می‌دونی عزیزم مقاوت در برابر بعضی چیزها حتی اگه قهرمانانه باشه در نهایت از آدم یه احمق می‌سازه. مثل مقاومت دربرابر چرخ زمین و حرکت زمان یا حماقت بی‌پایان و خودخواهی آدم‌ها....ولی هیچ‌کدوم به اندازه‌ی مقاومت در‌برابر آزادی ترسناک نیست. مقاومت در برابر پذیرفتن مسئولیت خودت در برابر خودت.

میدونی علیرضا، آدم‌ها فقط برای بیش‌تر لذت بردن نیست که به خیانت کردن عادت می‌کنن. خیلی وقت‌ها به خاطر ترسه! ترس تنهایی! مثل یه‌جور ذخیره کردن لذت برای فرار از بی کسی، به خودت می‌گی بذار اون یکی رو هم داشته باشم... آدم فقط زمانی این طوری فکر می‌کنه که زخم‌های عمیقی خورده باشه، از شدت اندوه احساس خفگی کرده باشه یا تا مغز استخونش از چیزی پشیمون باشه.

دردم از یار است و درمان نیز هم دل فدای او شد و جان نیز هم حافظ می‌گه درد و درمان از یه جا می‌آد. شاید برای اینه که دردها دروازه‌ی ورود به دنیایی ناپیدا هستن یا چیز‌هایی که هیچ وقت نخواستی ببینی. کار واقعی عشق اینه که هستی رو همون جوری که هست نشونت بده، نه اون‌جوری که تو می‌خوای باشه.

عزیزم، وقتی کسی که دوستش داشتی ترکت می‌کنه و دلت می‌شکنه، تو نه برای اون آدم، بلکه برای همه‌ی حس‌هایی که درون خودت داشتی غمگین می‌شی. ولی تو که هنوز خودت هستی! پس چه‌طور می‌شه برای نبودن چیزی که هست غمگین بود؟