بریده‌ای از کتاب حافظ‌خوانی خصوصی اثر علیرضا محمودی ایرانمهر

(علیرضا اگه به صورت هر آدمی دقیق نگاه کنی به بهشت گمشده میبینی، سرزمینی که هیچ وقت نمی شه بهش سفر کرد آدمها دوست دارن درکشون کنی از این که فکر و احساس شون رو بشناسی و حرف های نگفته شون رو بفهمی لذت میبرن اما وقتی به شناختن شون ادامه بدی وقتی زیادی بشناسی شون ازت میترسن وقتی از مرزهایی توی قلبشون که خودشون هم می ترسن ازش رد بشن عبور میکنی ازت متنفر میشن فرار میکنن و به دنبال دلیلی برای انکار تو میگردن بهشت گمشده ی هر آدم همون سرزمین ممنوعه ایه که نباید توش قدم بذاری شاید عشق برای همین اختراع شده برای این که حتی اگه شده یه لحظه از زندگیت توی این بهشت گمشده باشی وسط دایره ی وجود باشی) نقطه ی عشق نمودم به تو هان سهو مکن ورنه چون بنگری از دایره بیرون باشی