بریده‌های کتاب معجزه وجود دارد

گفته های دیگران نمی توانند آرامش درون و شادی ما را به یغما ببرند، مگر اینکه خودمان به آنها قدرت این کار را بدهیم.

وقتی تردید دارید، با قلبتان انتخاب کنید، نه با ذهنتان.

روزی می رسد که در چشم دیگری نگاه می کنیم و خود را می بینیم که به ما نگاه می کند. آن روز خواهیم توانست بهشتی در روی زمین ایجاد کنیم.

ذهن بسته هیچ چیز تازه ای را نمی تواند یاد بگیرد. ذهن بسته در زمان گذشته گیر کرده است.

بسیاری موانع، ادراک شفاف ما را سد می‌کنند. ما معمولاً در کودکی و نوجوانی، زمانی که جوان‌تر از آن هستیم که بتوانیم درک کنیم، استدلال کنیم و برای خودمان تصمیم بگیریم، به اجبار توسط سیستم‌های اعتقادی، چه فرهنگی و چه غیر از آن تغذیه می‌شویم. به این ترتیب ممکن است ذهن ما به روی تغییر سیستم‌ها و باورها بسته شود. اطلاعات جدید هرگز نمی‌توانند وارد یک ذهن بسته شوند. ذهن بسته هیچ چیز تازه‌ای یاد نمی‌گیرد. خوشبختانه قدرت تجربیات شخصی بیشتر از باورهاست. وقتی تجربه کنید، خواهید دانست.

تفاهم به ما امکان می‌دهد به دل‌ها و ذهن‌های دیگران وارد شویم. این همدلی واقعی است. به این ترتیب منشا ترس‌ها، امیدها و رفتارهای آنها را خواهیم شناخت. با دیدن این چیزها، دیگر رفتارهای آنها را به خود نمی‌گیریم و می‌توانیم صبور و پذیرا باشیم.

آنچه همیشه باقی می ماند و آنچه هنگام رفتن با خود می بریم دل مهربان است. و وقتی صاحب چنین دلی بشویم، هرگز آن را از دست نخواهیم داد.

هیچ روحی بزرگتر از روح دیگر نیست. اما پخته،تر چرا. ... چند زندگی لازم است تا درس محبت آموخته شود؟

هیچ وقت برای از نو ساختن خود مطابق راه معنوی و مقدرمان و از نو یاد گرفتن درس‌ها دیر نیست. آنچه در حال حاضر هستید، نقطه‌ای در زمان است و آینده چند وجهی است و مطابق تغییر و رشد شما تغییر و رشد می‌کند. در گذشته هرچه هم که کرده باشیم، هر لحظه فرصتی در اختیار می‌گذارد برای محبت و توجه کردن به یکدیگر.

بعد از هر حادثه ناگواری، باید به راهمان ادامه دهیم. همواره در طرف دیگر سختی ها، موهبت هایی وجود دارد.

زمان با معیار دقیقه یا ساعت یا سال سنجیده نمی شود. زمان با درس هایی که گرفته ایم سنجیده می شود.

مهم نیست که شکست تازه باشد یا قدیمی، با آگاهی از قدرت تحمل روحمان، ظرف چند لحظه وزنش سبک می شود و از بین می رود.

ما تا آخرین لحظه زندگیمان در جسم مادی، به یادگیری درس ها ادامه می‌دهیم. زندگی همواره در خود درس‌هایی برای آموختن دارد. ما به عنوان شاگردانی در مدرسه زمین، ممکن است در کلاس اول یا ششم یا در دبیرستان و یا بالاتر مشغول درس خواندن باشیم. اما سرانجام همه ما فارغ التحصیل خواهیم شد و این مدرسه را پشت سر خواهیم گذاشت. مدارس دیگری در ابعاد یا سطوح بالاتر هستند و ما پیشرفت معنوی مان را در آن مدارس ادامه خواهیم داد. اما تا همه ما به نقطه ی فارغ التحصیلی کامل نرسیم، هیچ کدام نخواهیم رسید، زیرا ما همه یکی هستیم.

تا زمانی که به سمت مهربان‌تر شدن، با محبت‌تر شدن، کمتر خودخواه یا خشن بودن پیش بروید، در مسیر درست حرکت می‌کنید. مسیر مهمتر، از سرعت حرکت است.