بریده‌های کتاب طرح و ساختار رمان

طرح همان‌قدر قوی است که صحنه‌های آن قوی است.

داستان خوب یعنی زندگی منهای قسمت‌های خسته‌کننده‌اش.

اولین تاثیر کتاب شما روی خواننده باید تکان‌دهنده یا بسیار گیرا باشد. اگر اولین تاثیر کتاب بد باشد، آن وقت باید دوبرابر بار اول زحمت بکشید که تازه به جای اول برگردید. اما شاید دیگر هیچ‌وقت این امکان را پیدا نکنید.

آلفرد هیچکاک یک بار می‌گفت:((رمان پرحادثه به همان اندازه قوی است که شخصیت پلیدش قوی است.))

داستان باعث پرفروش شدن کتاب می‌شود نه آگهی و بودجه‌ی کلان گذاشتن برای تبلیغ آن؛ فقط داستان.

یادتان باشد که اولین خواننده‌ی رمان شما احتمالا مدیر تولید ناشر یا کارگزار ناشران است. این جماعت آدم‌های سختگیری‌اند. چون هر یک از آن‌ها هر روز باید تعداد زیادی کتاب دست‌نویس بخوانند. آن‌ها فقط منتظر یک بهانه هستند تا اثر شما را کنار بگذارند. پس لطفا این بهانه را به دستشان ندهید. بعد از آن‌ها، خوانندگان کتاب در فروشگاه‌های کتاب‌اند که نگاهی سرسری به کتاب‌ها می‌اندازند، اما شاید آن‌ها صفحه‌ی اول کتاب شما را باز کنند و بخواهند ببینند در آن چه نوشته شده است. اینجا میدان نبرد شماست. چون این خواننده ممکن است به جای خواندن کتاب شما صد هزار کار دیگر انجام بدهد.

ناامید هستید؟ فقط جوهر سیاه را روی کاغذ سفید بگذارید.

نو بودن، کلید خلاقیت در سرقت ادبی است. 😂

احتمالا اولین بار اُگ غارنشین و قصه‌گوی دوران ماقبل تاریخ بود که این قانون طلایی و جذاب داستان‌نویسی را بیان کرد:((نگو، نشان بده!)).

حتی رمان هزارصفحه‌ای هم با یک صحنه شروع می‌شود.

چیزی که طرح را واقعا به یاد ماندنی می‌کند حوادث آن نیست، بلکه کاری است که حوادث با شخصیت می‌کند.

اوج کار نویسندگی شما تقریباً همیشه زمانی است که با شور و شوق می‌نویسید؛ یعنی وقتی که با لگدی به منتقد درونتان او را از سر راهتان برداشته به کناری انداخته‌اید و به تخیلتان آزادی کامل داده‌اید و مایه‌هایی نو و شوق‌برانگیز خلق کرده‌اید.

هنگام نوشتن پایان‌بندی، تک‌تک کلمات را باید با دقت انتخاب کنید.

هیچ آدم عاقلی بدون نقشه‌های دقیق یک آسمان‌خراش و حتی یک خانه‌ی ویلایی بنا نمی‌کند. یک رمان بزرگ باید در ادبیات نیز مثل ساختمان چیزی شبیه تیرآهن‌ها و ستون‌های قوی داشته باشد تا از همان ابتدا تا انتها هیجان و جذابیت آن حفظ شود و در ضمن باید مثل هر ساختمان پیچیده‌ای، هزارها اجزای کاملا به هم پیوسته داشته باشد.

آثار جاویدان را بخوانید یا بهتر است خوب مطالعه کنید. آن‌گاه ناگزیر خواهید شد که اعتراف کنید طراوت، تازگی، و زنده بودن این آثار در طول قرن‌ها به این دلیل است که آن‌ها به نحو بی‌نظیری به درون و ذهن شخصیت‌ها رسوخ و نفوذ کرده‌اند. لاجوس اگری

پایان اثر همیشه یا اثر را به اوج می‌رساند یا به زمین می‌زند.

گابریل گارسیا مارکز نیز می‌گفت: من کاملا با تصور رمانتیک بعضی‌ها از نویسندگی که معتقدند نویسندگی نوعی ایثار است و اگر نویسنده در بدترین وضعیت اقتصادی باشد یا زیر بدترین فشار روانی باشد، اثر بهتری خلق می‌کند مخالفم. به نظر من برای خلق اثری عالی باید از نظر جسمی و احساسی در وضع خیلی خوبی بود.

با اینکه نثر عالی بسیار دلنشین است، چنین نثری بدون داستانی گیرا مانند غذایی ادبی می‌ماند که فقط نشاسته‌اش زیاد باشد.

اولین وظیفه‌ی شما در بخش رمان، جذب خواننده است؛ نقطه سرخط.

قانون ساده‌ای که باید همیشه یادتان باشد این است: شخصیت‌ها مضمون‌ها را منتقل می‌کنند. همیشه. شخصیت‌هایتان را خوب بپرورانید و در جهان داستان قرار دهید؛ جهانی که ارزش‌های متضاد آدم‌ها در آن با هم در ستیز است. بذارید شخصیت‌هایتان به طور طبیعی و با تمام شور و شوق کوشش و تقلا کنند. و بعد مضمون خودبه‌خود و بدون هیچ تلاش زورکی آشکار خواهد شد. پ.ن خودم: منظور نویسنده اینجا از مضمون اینه: پیامی که داستان منتقل می‌کنه. مثلا: هیچ چیز به اندازه‌ی عشق و ایمان والاترین ارزش‌های وجودی انسان هستند(مثال خود نویسنده از مضمون کتاب برادران کارامازوف). کلا همون پیام داستان دیگه.