بریده‌ کتاب‌های متل کالیویستا

و به یک دنیا فرقی که بین آن دو رنگ بود فکر کردم..

بعضی وقت‌ها اتفاق‌های وحشتناکی می‌افتد و هیچ چیز از این وحشتناک‌تر نیست که کسی را نداشته باشی تا برایش تعریف کنی.

یک ضرب المثل چینی می گوید:«فراموش نکنید که چقدر برنج می خورید.» این حرف به شما یادآوری می کند که متواضع باشید. خودتان را گم نکنید. اگر شغل مهمی دارید، دلیل نمی شود که بهتر از بقیه باشید. هنوز هم مثل همه ما برنج می خورید.

ترجیح می‌دادم با مامانم سوار یک ترن‌هوایی بد باشم تا آن که تک و تنها توی یک ترن‌هوایی خوب سوار شوم.

سرنوشت را آدم بزرگ‌ها از خودشان درآورده‌اند که دلشان را به آن خوش کنند

این‌جا هر چیزی قیمتی داشت، حتی مهربانی.

چه اهمیتی داره که مسابقه‌ی اول ببازی؟ باید برگردی و به شنا کردن ادامه بدی.

اگر شبیه بقیه‌ی بچه‌های کلاس بودم... اگر موهای بور و چشم های آبی داشتم... دیگر اشکالی نداشت که مسابقه‌ی ریاضی را خراب کنم؟

بعضی‌وقت‌ها باید خودتان وارد عمل شوید. باید خلاقیت به خرج دهید تا به چیزی که می‌خواهید برسید.

وقتی یک کاسه را می‌شکنی، ممکن است بتوانی تمام تکه‌هایش را دوباره به هم بچسبانی، اما دیگرهیچ‌وقت مثل قبلش نمی‌شود. آب از ترک‌هایش می‌چکد.

مادربزرگم همیشه می‌گفت آدم ها عوض نمی‌شوند. قلب ما مثل یک کش پلاستیکی است. ممکن است کمی‌کش بیاید، ولی در نهایت به حالت اولش برمی‌گردد.

مشکل نگهداری از رازها هم همین بود... توی جزیره کوچک خودت، تنهای تنها می‌مانی.

بعضی وقت‌ها که چیزی را از ته دل می‌خواستم، از خودم می‌پرسیدم که به ازای آن حاضرم چه چیزی را از دست بدهم؟

گفت: (( این یعنی چیز‌هایی که به نظر ما اشتباه می‌آن همیشه هم اشتباه نیستن. بعضی وقت‌ها یه اشتباه در واقع یه فرصته، ولی ما همون لحظه و همون جا متوجهش نمی‌شیم.))

هیچ درختی بی‌عیب و نقص نیست، این رو یادت باشه. همینه که بهشون شخصیت میده.

او حاضر بود دست به هر کاری بزند و هر جایی برود تا چیزی را که می‌خواهد به دست بیاورد. هرجا، حتی توی زباله دانی. این کارش دیوانگی بود یا شجاعت؟

چون این‌جا همه بی‌گناهن مگر اینکه جرمشون ثابت بشه.

به همه‌ی حرف‌هایی فکر کردیم که می‌خواستیم به مامان و باباهایمان بگوییم، اما نمی‌توانستیم.

تا بازی نکنی برنده نمی‌شی...