بریده‌های کتاب ذهن ذن، ذهن آغازگر

وقتی گفته ای را گوش می دهی، آن را به عنوان پژواکی از خودت می شنوی. تو در واقع در حال گوش دادن به نظر خودت هستی. اگر با نظر خودت همخوانی داشته باشد، آن را می پذیری، وگرنه آن را نخواهید پذیرفت یا حتی آن را واقعا نمی شنوی. این در واقعی خطری است که وقتی به کسی گوش می دهی متوجه توست.

انجام کاری همانا بیان سرشت ماست. ما بخاطر چیز دیگری وجود نداریم.ما بخاطر خودمان وجود داریم.

زمان پیوسته از گذشته به حال می رود و از حال به آینده.

برای آنکه خودت و دیگران را شاد کنی مهمترین چیز آن است که بی آنکه خودت را به شیوه ای عامدانه و پیچیده تطبیق دهی، خود را آزادنه و همانگونه که هستی بیان کنی و نشان دهی.

آرامش در عدم فعالیت آسان است و آرامش در فعالیت دشوار، ولی آرامش در فعالیت آرامش راستین است.

مادامی که ذهنت منتظر چیزی بیرون از خودش نباشد، همیشه سرشار است.

خوب و بد فقط در ذهن توست.پس نباید بگوییم : ( این خوب است.) یا ( این بد است.)

وقتی چیزی ببخشی حالت خوب می شود، چون در آن لحظه با چیزی که می بخشی یکی می شوی. به همین دلیل است که بخشیدن از گرفتن حس بهتری دارد.

اگر آماده باشی که چیزها را همانطور که هستند بپذیری، آنها را به عنوان دوستان قدیمی خواهی یافت، گرچه آنها را با احساسی نو درک کنی.