بریده‌های کتاب سریر شیشه ای؛ ملکه سایه ها (بخش دوم)

-من میدونم زندگی کردن بر اساس امید و آرزو چه معنایی داره. +این امید و آرزو نیست، تلاش برای بقاست. -امید رسیدن به خونه و سرزمینه که تورو پیش می‌بره و باعث می‌شه اطاعت کنی...

به یاد نمی آورد او را چه نامیده‌اند، اما این تغییری در ماجرا ایجاد نمی کرد.زیرا حالا فقط یک نام داشت: مرگ! فروبرنده ی دنیاها!

اما شاید هیولاها هم باید گاهی هوای هم را داشته باشند!...

((اما اگه این رو به جلو حرکت کردن ما فقط باعث درد و ناامیدی بیشتری بشه چی؟ اگه به رفتن ادامه بدیم و تنها چیزی که بهش برسیم یه پایان ترسناک باشه چی؟)) ((خب اون وقت دیگه پایان کار نیست.))

دوریان گفت:«خب پس به اینجا رسیدیم.» ایلین با لبخندی نصفه و نیمه گفت:«به آخر راه!» کیال با لبخندی مردد گفت:«نه.این یه آغاز جدیده!»

تو باعث میشی بخوام زندگی کنم روان.نه اینکه از سختی ها جون سالم به در ببرم و فقط وجود داشته باشم،بلکه زندگی کنم.

منان پرسید:«چطوریه...عشق چطوریه؟» استرین گفت:«مثل اینه که هر روز یه کوچولو بمیری و در عین حال زنده هم باشی.وجد و شعفی اون قدر کامل که تقریبا دردناکه.من رو نابود و متلاشی کرد و دوباره از نو ساخت و به این خاطر از عشق نفرت داشتم،اما میدونستم راه فراری ازش نیست و تا ابد من و تغییر میده.اون ساحره کوچولو...عاشق اون هم بودم.جوری عاشقش بودم که نمیتونم توضیح بدم،مگر اینکه بگم قدرتمندترین احساسی بود که در تمام زندگی داشتم.قوی تر از خشم،شهوت یا جادو!»

بدون حتی اگه یه اقیانوس مرگ هم بینمون فاصله بندازه... می گردم و پیدات میکنم. برام مهم نیست برای این کار چه قوانینی رو زیر پا می ذارم. حتی اگه مجبور باشم تمام کلید هارو به دست می ارم و دوباره به این دنیا برت می گردونم. :)