بریده‌های کتاب آوای پیانو زیر چترهای رنگی

کسی نمی توانست آدم های نامرئی را ببیند، و آدم هایی هم که دیده نمی شوند ، آسیب نمی بینند.

"... هرچیزی وقتی قشنگه که برای رسیدن بهش بجنگی. من قضیه رو اینجوری میبینم انی لی، اگه دل به دریا نزنی ، زنده نمی مونی . ممکنه آسیب ببینی ، مهم نیست چی کار میکنی، از فرصت ها استفاده میکنی یا نه ، اما به چیز های خوبی فکر کن که از دستشون میدی."

"نمی‌دونم، خانم انی لی. به نظر من همین احساس درب و داغون بودنمونه که یه جورایی مارو زیبا میکنه و ما تبدیل میکنه به همینی که هستیم ، نه بی عیب بودنمون."

وقتی میتونم الان انرژی م رو صرف شاد بودن کنم ، دیگه چرا باید به خاطر چیزهای اون دور دورها ، توی افق ، خودم رو نگران کنم؟

انگار دوستم بود، نه مامانم.

وقتی کل دنیا میخواست بهم آسیب بزند ، چطور می‌توانستم انی لی شجاع و عاقل باشم؟

<<دوست داشتن آدم‌ها باعث می‌شود رفتنشان سخت‌تر شود.>>

"... بعضی وقت ها ، بدون اشتباه زدن زیاد مهم نیست ، گذشتن از اشتباه ها مهمه . اون وقت غافلگیر می شی که چطور بیشتر آدم ها اصلا متوجه اشتباهت هم نمی‌شن ."

شاید عشق چیزی شبیه آن سکه ی گم شده بود : به هر طرف که آن را می انداختی ، شیر می آمد. شاید بعضی وقت ها عشق یعنی دل بستن ، اما بعضی وقت ها هم یعنی دل کندن.

آدم های نامرئی آسیب نمی‌بینند، اما کسی هم نمی تواند دوستشان داشته باشد.

وقتی تغییرات بزرگ پیش می آمد ، عصبی میشدم . هیچوقت آنقدر شجاع نبودم که دستم را دراز کنم و چیزهایی دار بگیرم که کمی دور از دسترسم بودند.

حالا که مجبور شده بودم یکی از آنهارا از دست بدهم ، چرا همانی بود که می‌توانستم با او حرف بزنم؟

اما دست کم اینجوری می‌توانستم به کارهای خودم برسم و جوری رفتار کنم که انگار دوست های زیادی دارم که فقط آن روز نمی‌توانم با آن ها باشم.

"بذار یه رازی رو بهت بگم بچه جون . هیچ وقت هیچ چیزی اون جور که باید پیش نمی ره."

یا چقدر عجیب بود جایی بنشینی که انگار یک میلیون نفر دورت هستند ، اما باز هم کاملا ، کاملا احساس تنهایی کنی؟

اهنگ های غمگین برای روزهایی خوبه که آسمون گریه میکنه .

<<بعضی وقت‌ها عشق یعنی دل‌ بستن، اما بعضی وقت‌ها هم یعنی دل کندن.>>

" از دست دادن آدم ها بخشی از زندگیه انی لی. ..."