بریده‌های کتاب باهوش

دهانش را می بینی که نشان دهنده غم و غصه هایی است که در سال های عمرش داشته.. چشم هایش شاید در نگاه اول خوب به نظر برسند اما بعد میبینی که قرمزند و به جایی خیره شده اند و بعد تر میبینی با اینکه دارد به تو نگاه می‌کند اما اصلا تو را نمی‌بیند. او در دنیای خودش گم شده است...

لارنس استفان لوری یک بار گفته بود: "تو برای نقاشی کردن به عقل نیاز نداری، فقط به احساس حتیاج داری."

قاتل ها و جنایتکار های خیلی بد هنوز هم میتوانند با صندلی الکتریکی کشته شوند اما معمولا دکتر با آمپول آنها را میکشد. انگار مرگ با تزریق بهتر از اعدام کردن با برق است که دود از گوش هایشان بلند میشود. اما آنها هنوز با این روش، میمیرند و من هیچ فرقی میانشان نمیبینم:)

مادربزرگ به من چشمک زد: "گاهی آدم ها فکر می کنن برای اینکه بتونن زندگی شون رو بسازن، به کس دیگه ای احتیاج دارن. اما باید یادت باشه تنها کسی که میوتنی واقعا بهش تکیه کنی، خودتی."

خوشم می‌آید که رئدخانه همیشه سعی می کند راهی برای رسیدن به دریا پیدا کند. هیچ وقت هم خسته نم شود و دست از کار نمی کش، فقط پیش می رود، بدون اینکه حتی فکر کند.