بریده‌های کتاب پلنگ زخمی

دنیا تنگ است. در جای تنگ هرکاری دلت بخواهد نمیتوانی انجام بدهی. درست مثل بچه ای که در شکم مادر است و برای اینکه از آنجا خلاص شود چاره ای ندارد جز آنکه هر آنچه مادرش به آن داد بخورد و حرکات اضافه نکند و صبر کند تا وقت تولدش در دنیای گشاد تر فراهم شود...

آنهایی که هرکاری دلشان می خواهد انجام می دهند ناقص الخلقه میشوند، دنیای گشادشان، زهرمارشان می شود یا اینکه زیاد عمر نمی کنند.

من اگر قرار باشد، روزی عاشق بشوم، عاشق کسی می‌شوم که مجبور نباشم چند وقت بعدش، بار دیگر عاشق کسی دیگر بشوم

وسوسه شبیه سگ است. اگر بهش نگاه کنی یا سنگ بزنی، پاس میکند و می‌افتد دنبالت

کسی که گوشت گندیده به آشپزخانه ببرد، دیگر نباید انتظار پختن کباب سلطانی داشته باشد.

چشم‌ها را برای دیدن حرم به تو داده‌اند و پلک ها را برای ندیدن حرام

عکس پروفایل جدیدش، عکس سایهٔ یک دختر چادری‌است ایستاده در مسیر باد. در پُست جدیدش، چادری را درحال سوختن طراحی کرده و زیرش نوشته: چادرت را بتکان، روزیِ ما را بفرست.

(دیوارِ بلندی را بین خودم و مامان و بابا حس میکنم.) پ.ن: فک میکنم اگر یک جمله طلایی باشه که بازگو کننده بیشتر مشکلات نوجوون ها و جوون ها باشه همین یک جمله ست. «فاصله عاطفی و فکری از والدین» این یعنی آغاز بحران، نوجوانی و جوانی به خودی خود بحران نیست. این ما هستیم که بحران را تولید میکنیم.

(اگر قرار باشد روزی عاشق کسی بشوم ، عاشقِ کسی می شوم که مجبور نباشم چند وقت بعدش ، بارِ دیگر عاشقِ کسی دیگر بشوم.)