بریده‌های کتاب داس مرگ

اما هر چیزی، محدودیتی دارد.

گمان می کنم همیشه همان چیزی را می خواهیم که نمی توانیم به دست آوریم.

کدام یک بدتر است _ منفور بودن یا نادیده گرفته شدن؟

روئن چشم هایش را بست و آرزو کرد کاش می توانست ذهنش را هم ببندد و از فکر های خودش پنهان شود.

بن با زمزمه ی بی صدایی گفت:《خیلی می ترسم، سیترا》 《می دونم. من هم همینطور. ترسیدن عیبی نداره.》

اما به یاد داشته باش صواب کردن عاقبت های مختلفی داره،آدم همیشه کباب نمیشه.

ما احساس داریم . پشیمانی ، حسرت ، اندوهی چنان عظیم که قابل تحمل نیست. چون اگر این هارا نداشتیم چه هیولا هایی می شدیم ؟

و امید در سایه ی ترس قدرتمند ترین نیروی انگیزه بخش دنیا است

پژوهش تاریخ ؟ گذشته هیچ وقت تغییر نمی کنه . اینجوری که من میبینم اینده هم همینطوره ...

خانه ی شان تازگی ها پر شده بود از قوم و خویش که هیچ بشری سزاوار تحمل چنین عذابی نبود .

شایعه شده بود روی راه هایی کار میکردند که میتواند انسان را به نوجوانی اش برگرداند. مسخره بود‌.‌چرا ادم عاقل باید دلش بخواهد دوبار نوجوان شود

ما شبیه‌ چیزهایی هستیم که فیبرشون بالاست . تا معدشون رو اذیت نکنیم متوجه نمیشن وجود داریم.

داس گدارد گفت:«یه ضرب المثل خیلی قدیمی هست که میگه نابرده رنج،گنج میسر نمیشود.»شانه ی روئن را به گرمی گرفت.«ومن امیدوارم تو گنج های بسیاری بدست بیاری.»

گُدارد گفت:«زندگی باید اینجوری باشه.باید هرچیزی که وجود داره رو تجربه کرد و از وجود دیگران لذت برد.»

ولتا گفت:«آدما عوض میشن.

من متوجه شده‌م که آدمیزادها همون‌قدر که از کارهای خوبشون درس میگیرن،از کارهای خلافشون هم درس میگیرن.

چهره ی معاون به جای وحشت پر از جسارت بود.گفت:«کاری که امروز در اینجا کردین،به آرمان ما کمک خواهد کرد.گواهی شهدا از کلام زندگان اثرگذارتر خواهد بود.»

ما همان موجوداتی نیستیم که در گذشته بودیم پس اگر دیگر انسان نیستیم ، چه هستیم؟

احساس گناه ، عموزاده ی ابله پشیمانیه