بریده‌های کتاب داس مرگ

فارادی گفت : انگیزه رو میشه به راحتی به اسلحه تبدیل کرد.

غلبه بر مرگ ، بزرگترین دستاورد نوع بشر نبود. پایان دادن به دولت بود.

داس فارادی دوست داشت بگوید:<<احساس گناه،عموزاده ابله پشیمانیه>>

تفاوت بین تو و بیشتر آدم‌های دیگه اینه که هرکس دیگه‌ای بود بعد از اینکه اون احیا شد، دیگه اهمیت نمیداد، راحت فراموشش می‌کرد. داس فارادِی چیزی در وجود تو دید که انتخابت کرد، سنگینی وجدانت.

بزرگ‌ترين آرزوى من براى بشريت، صلح، آرامش و شادمانى نيست. اين است كه هر بار شاهد مرگ شخص ديگرى هستيم، همچنان بخش كوچكى از وجود همه‌ى ما هم بميرد، چون تنها رنج همدلى است كه ما را انسان نگه می‌دارد؛ اگر آن را از دست بدهيم، هيچ خدايى نمی‌تواند به دادمان برسد.

بزرگترین آرزوی من برای انسان ها،آرامش یا آسایش و خوشی نیست . بلکه این است که هر بار شاهد مرگ دیگری هستیم . کمی از درون احساس مرگ کنیم . چون تنها احساس همدلی و همدردی است که ما را انسان نگه می دارد. اگر همدلی و همدردی ما از بین برود ، هیچ خدایی قادر به کمک به ما نیست

«...طعمه همیشه شکارچی رو به شکل هیولا می‌بینه. به چشم غزال، شیر موجود پلیده. به چشم موش، عقاب تجسم شیطانه.»

انسانیت ، بی گناه است؛ انسانیت، گناه کار است و هردو، حقایقی غیرقابل انکارند

سیترا می توانست او را در تمام زمینه ها شکست دهد. حتی در شکست خوردن .

روئن گفت:《دوستت دارم》 سیترا جواب داد:《منم همینطور.حالا گم شو》

امید در سایه ی ترس ؛ قدرتمند ترین نیروی انگیزه بخش دنیاست:)

((من تازه ای باش تا من پیشین بتواند با رضایت این دنیا را ترک کند)) -از دفتر خاطرات خوشه چینی د.ش.کوری پ.ن:موقع اسکرین شات گرفتن صفحش نیوفتاد برای همین مجبور شدم بزنم صفحه یک ببخشید:)

روئن گفت : دوستت دارم . سیترا جواب داد : منم همین‌طور. حالا گم شو .

عنصر من هیدروژنی است که در قلب خورشید می‌سوزد!

حالا که سه ماه از کاراموزی شان گذشته بود،سیترا نمی توانست است حقیقت را انکار کند که دلش می خواست او کسی باشد که داس فارادی برای دریافت انگشتر انتخاب می کرد.هرقدر مقاومت می کرد،به خودش می گفت به درد این سبک زندگی نمی خورد،اما اهمیت آن و این موضوع که می توانست داس خیلی خوبی باشد درک کرده بود .او همیشه دلش می خواست زندگی پر معنایی داشته باشد و بر جهان اثر بگذارد.به عنوان یک داس،می توانست این کار را بکند.بله،درست است که دستش به خون اغشته می شد اما خون می توانست پالاینده باشد….

گاهی به این فکر می افتم که آیا مزایای روشنایی ایمان،بیشتر از ظلمتی بوده که سوءاستفاده از آن با خود به همراه داشته؟

در هر خوشه‌چینی درسی بود و درس امروز به این زودی‌ها از یاد سیترا نخواهد رفت. قداست قانون... و فرزانگی برای درک اینکه کِی باید آن را زیر پا گذاشت.

برای عبرت گرفتن، باید کسی زنده بمونه که از این اتفاق درس بگیره. وقتی کسی برای عبرت گرفتن نباشه، این کار، بیهوده‌س.

اما چه کسی را فریب می‌داد؟ پذیرفتن این کارآموزی او را پشت دیواری نفوذناپذیر قرار داده بود. دانستن اینکه زندگی بدون او هم جریان خواهد داشت، هم مایه‌ی دلگرمی و هم موجب ناامیدی بود. و متوجه شد داس بودن مثل این است که مرده متحرک باشید. در این جهان اما جدا از آن. تنها شاهدی بر آمدن و رفتن دیگران.