بریده‌های کتاب داس مرگ

داس شریف گدارد گفت:"عنصر من هیدروژنی است که در قلب خورشید می‌سوزد!"

حالا که سه ماه از کاراموزی شان گذشته بود،سیترا نمی توانست است حقیقت را انکار کند که دلش می خواست او کسی باشد که داس فارادی برای دریافت انگشتر انتخاب می کرد.هرقدر مقاومت می کرد،به خودش می گفت به درد این سبک زندگی نمی خورد،اما اهمیت آن و این موضوع که می توانست داس خیلی خوبی باشد درک کرده بود .او همیشه دلش می خواست زندگی پر معنایی داشته باشد و بر جهان اثر بگذارد.به عنوان یک داس،می توانست این کار را بکند.بله،درست است که دستش به خون اغشته می شد اما خون می توانست پالاینده باشد….

گاهی به این فکر می افتم که آیا مزایای روشنایی ایمان،بیشتر از ظلمتی بوده که سوءاستفاده از آن با خود به همراه داشته؟

در هر خوشه‌چینی درسی بود و درس امروز به این زودی‌ها از یاد سیترا نخواهد رفت. قداست قانون... و فرزانگی برای درک اینکه کِی باید آن را زیر پا گذاشت.

برای عبرت گرفتن، باید کسی زنده بمونه که از این اتفاق درس بگیره. وقتی کسی برای عبرت گرفتن نباشه، این کار، بیهوده‌س.

اما چه کسی را فریب می‌داد؟ پذیرفتن این کارآموزی او را پشت دیواری نفوذناپذیر قرار داده بود. دانستن اینکه زندگی بدون او هم جریان خواهد داشت، هم مایه‌ی دلگرمی و هم موجب ناامیدی بود. و متوجه شد داس بودن مثل این است که مرده متحرک باشید. در این جهان اما جدا از آن. تنها شاهدی بر آمدن و رفتن دیگران.

«ما معتقدیم که تقدیر شعله‌ها این نبوده که تا ابد بسوزن»

هرچه بیشتر زندگی میکنیم،انگار روزها زودتر میگذرند و وقتی برای همیشه زنده باشیم این وضع چه رنج‌آور خواهد شد.

طبق قانون، جان هر بیگناهی را که میگیریم باید ثبت کنیم. و به نظر من، همه بیگناه هستند؛ حتی گناهکاران . همهٔ آدم ها گناهانی دارند و با این حال ، همه شان خاطره ای از معصومیت کودکی را به یاد دارند ، فرقی نمیکند چندلایه زندگی دور آن پیچیده باشد . انسانیت بیگناه است؛ انسانیت گناهکار است و هردو، حقایقی غیر قابل انکارند .

با اینکه قفسش از طلا بود اما به هر حال در قفسی گرفتار شده بود.

طعمه همیشه شکارچی رو به شکل هیولا می بینه. به چشم غزال،شیر یه موجود پلیده.به چشم موش،عقاب تجسم شیطانه.

امید در سایه ی ترس، قدرتمند ترین نیروی انگیزه بخش دنیاست.

او انگشتر خودش را بوسید تا اندکی از خون روئن روی لب هایش مالیده شود.

روئن پرسید:«چیزی هست که بخوای به بقیه بگم؟» کول گفت:«یک میلیون چیز هست ولی هیچ کدومش یادم نمیاد.»

وقتی دیگر چیزی وجود نداشت که آدم واقعاً اشتیاقش را داشته باشد، معنای زندگی در گذران آن خلاصه می‌شد. گذران ابدی.

کسانی که به ما احترام می گذارند بیشتر از کسانی که ما را به دیده تحقیر می نگرند موجب آشفتگی من می شوند

"بدون تهدید رنج؛ نمی تونیم لذت حقیقی رو احساس کنیم. بهترین تجربه ای که در اون حالت می تونیم داشته باشم؛ دلخوشیه"

«رنج کشیدن این امکان رو به ما میده که لذت انسان بودن رو حس کنیم.»

"ترسیده بود؛ اما ترس به این معنا بود که هنوز زنده است."