بریده‌های کتاب پرتقال خونی: رمان

عشق، نشانی توست. در هیچ کجای جهان، گمت نخواهم کرد!

شهناز بغلم می‌کند. نمی‌فهمد که هیچ بغلی حالم را خوب نمی‌کند. نمی‌‌فهمد که هیچ نجوایی تسلایم نمی‌دهد.

شهناز همیشه می‌گفت درد، آدمو بزرگ می‌کنه. قوی میکنه. هرچی بیشتر درد بکشی، دنیا رو آسون‌تر تحمل می‌کنی. داشتم بزرگ می‌شدم؟ داشتم قوی می‌شدم؟

صدای گریه‌ی مردها چقدر دل آدم را می‌خراشد. حس میکنی نهایت بیچارگی و درماندگی‌شان است که گریه می‌کنند. فکر می‌کنی که دیگر توانایی هیچ عملی را ندارند که گریه می‌کنند. مرد که گریه نمی‌کند. مرد می‌ایستد و مشکل را حل می‌کند. وقتی مردی گریه می‌کند می‌فهمی که به آخر خط رسیده. می‌فهمی که دیگر نتوانسته کاری بکند. می‌فهمی که کار از کار گذشته دیگر. تو هم میلرزی. می‌ترسی. وقتی مردها گریه می‌کنند از تو چه کاری بر می‌آید؟ باید بروی بمیری. باید بمیری توی دنیایی که مردهایش ناتوانند و گریه می‌کنند.

با اینکه می‌گویی نمی‌دانی چه مرگت است، اما ته تهش خوب می‌دانی که بوی کم آوردنت توی هوا منتشر شده هر آن انتظار می‌رود که برای همه رویت شود.