بریده‌های کتاب شب ممکن

خواب مرا ربود و تو را...

این‌بار توی چشم هایت نگاه کردم، اما چیز هایی را که می‌خواستم و باید می‌گفتم پیدا نمی‌کردم. آن خواندن ها و نوشتن ها به سه زبان زنده ی دنیا اگر نخواهد همچو وقت هایی به درد بخورد، پس به درد چه کوفت دیگری می‌خورد؟

اما، بگذریم، چه چیزمان مثل گذشته است که این یکی باشد. البته به جز پشت‌هم‌اندازی، حسادت و همه‌ی صفات رذیلانه ای که شکر ایزد هیچ کم و کسری نسبت به نیاکانمان نداریم که هیچ، روز به روز به لطف ذات این خاک اهورایی افزون تر هم می شود.

این همه برهنگی برای فرهنگ ما نوعی ناهنجاری سرطانی محسوب می شود. فرهنگ ایرانی از دیرباز چه برای مردان و چه زنان تمایل شدیدی به پوشیدگی داشته. پیکره های سنگی، نقش برجسته ها، مُهر ها و نقاشی های دیواری همه نشانگر همین موضوع هستند. گزنون در خاطراتش می‌نویسد شما هیچوقت نمی‌توانید یک سرباز ایرانی را در حال قضای حاجت ببینید. که این علاوه بر وجود فرهنگ دیرباز پاکیزگی میان ایرانیان، نشانگر تقدس پوشیدگی تن هم هست.

به خاطر فضای مریض هنری و ادبی ما که بازار شایعات درباره‌ی این که کدام آقا با کدام خانم روی هم ریخته داغ است، بسیار تلاش کرده بودم از این چیز ها دور باشم.