بریده‌های کتاب لذت نقد: نقدها، ضدیادداشت ها، مقالات

به باور من، دنیای حاتمی کیا دنیای قابل تحمل و قابل زیستنی است. دنیایی نیست که همه چیز و همه کس را سیاهی فرا گرفته باشد، به عکس، او از سپیدی درونش بهره می گیرد و به آدم هایش همین رنگ سپید را می زند. سپید، نه به معنی خوب و بی نقص، سپید به معنای زیبا و زیبایی و فرشته گونی سرشت انسان را دیدن، و انسان را در ضعف، در ترس، در رنج و تنهایی دیدن و در قدرت و جسارت دیدن. زشتی ها و بدی ها را دیدن، اما به خوبی ها و زیبایی ها، بی ایمان و بی اعتماد نشدن و از رنج انسان ها، رنج بردن و از شادی شان، شاد شدن.

((اول کس که در عالم شعر گفت آدم بود و سبب آن بود که هابیل مظلوم را قابیل مشئوم بکشت و آدم را داغ غربت و ندامت تازه شد و در سوگ فرزند و مرثیت دنیا شعر بگفت))

در دیده بان، اساس، احساس است که از خود فیلم هم مهمتر است. اساس در راست گویی و شفافیت آن است، در گرمی و مهربانی آن. نقص ها و غلط های گرامری قابل حل هستند و می شود آن ها را آموخت. با آموزش و تمرین، فن از آب در می آید، ولی حس،نه.