به نظر میرسد بسیاری از افراد «هنرمند»قدیمی ما ترسو بار آمده اند؛روشنفکران ترسویی که از سیاست و از جامعه می ترسند و از «عکس جهت»و سینمای شان،شعرشان،قصه شان،«هنر»ترس و لرز است.
در ادبیات جهان،مثال این ترس بیمار گونه،اثر درخشان رابرت لویی استیونسن است؛دکتر جکیل و مستر هاید،دکتر جکیل از انسان ها می ترسد.آرزوی فراتر رفتن از انسان را دارد،چرا که احساس حقارت میکند و این احساس،معلول ترس او است.مستر هاید،آن بخش از شخصیت جکیل است که بزهکار است،اما گیر نمی افتد و از مجازات میگریزد.استیونسن راه حلی برای این بیهودگی «ترس»ارائه میکند؛راه حلی که در ایمان او به نیک نهادی انسان و علم نهفته است،اما فیلم ساز ما،با بی اعتمادیش به سرشت نیک انسانی و بخشایش خالق این را درک نمیکند که هیچ مجازاتی غیر قابل تحمل نیست،فقط باید شجاع بود و اعتماد به خود داشت و به خالق،همیشه راه حلی هست و امیدی،وگرنه ترس های کوچک،با دروغ و کلک و آزار دیگران بزرگ میشوند و هراسناک،خودآزار و دگر آزار و به نفرت از عاملین ترس-انسان ها و محیط-می انجامد و...