بریده‌های کتاب عطر

ما با انسان‌هایی که به دنبال تنهایی می‌گردند آشناییم، نادمان، سرخوردگان، قدیسین یا پیام‌آوران، آنان که در بیابان‌ها گوشهٔ عزلت می‌گزینند، بیشتر در مکان‌هایی که بتوانند با ملخ و عسل زندگی کنند. با وجود این، شماری از آن‌ها در غارها یا سلول‌هایی در جزیره‌های دور افتاده می‌زیند، عده‌ای ـ تماشایی‌ترـ به قفس‌هایی آویخته بر تیرک‌هایی که با نسیم تاب می‌خورد، پناه می‌برند، تا به خدا نزدیک‌تر باشند. تنهایی‌شان ریاضتی است برای طلب بخشایش. برپایهٔ این باور عمل می‌کنند که زندگی خوشایندِ پروردگار را می‌زییند. یا ماه‌ها، سال‌ها انتظار می‌کشند، تا تنهایی‌شان با پیامی الهی شکسته شود و امیدوارند که از آن پس آن پیام را با سرعت در میان انسان‌ها منتشر کنند.

...مرگ ظاهراً چنان با سرعت آنها را در خود فرو می‌برد که گریزی جز دمیدن آخرین آه‌های معطر خود به درون همان ماده‌ای که غرقشان می‌ساخت نداشتند؛

انسان‌ها فقط با یک بو آشنا هستند و آن هم بوی گند و پیش‌پاافتاده‌ای است که خود ساطع می‌کنند؛ بویی که در آن زندگی می‌کنند، در پناهش امنیت می‌یابند و فقط کسی را از تیره و تبار خویش به شمار می‌آورند که این بو از ناحیه‌اش منتشر شود.

تا آن لحظه گمان می برد که می خواهد از کل جهان به بیرون بلولد. اما از جهان نه که از آدم های آن بود.