بریده‌های کتاب مواجهه با مرگ

اضطراب وقتی معنا دارد که راه دیگری هم وجود داشته باشد...

«اگر سعادت انسان رهین بی خبر است/ حماقتی نبود بیشتر از دانایی»

ما انسانها موجودات غریبی هستیم، کی‌یر. ته دلمان خیال میکنیم مردنی نیستیم. قرار نیست بمیریم. بقیه می‌میرند ولی ما نه. آدم می‌رود جنگ، می‌بیند تمام رفقای دور و برش کشته شده‌اند، ولی باز باورش نمی‌شود که خودش هم بمیرد. با خودش می‌گوید: نه، من فرق دارم. اینهایی که بیماری لاعلاجی گرفته‌اند و مرگ خرّشان را چسبیده، باز تا آخرین لحظه باورشان نمی‌شود که قرار است بمیرند. خودشان را گول می‌زنند. آدم اینجوری است دیگر. نوبت مرگ خودش که می‌رسد از دیدن بدیهی‌ترین چیزها ناتوان است.

«نمی‌دانم. ولی نمی توانم ببینم که داری از خودت فرار می‌کنی. من تو را همینجوری که هستی، دوست دارم. ولی خودت خودت را همین جوری که هستی، دوست نداری. سعی می‌کنی کس دیگری باشی و این جوری زندگی‌ات را هدر می‌دهی. چرا سعی نمی‌کنی خودت باشی؟»