بریده‌های کتاب ادام بید (قصه باشکوه همدلی ها)

روح آدمیزاد چیز بسیار بغرنجی است .

آری ، رنج گران برابری می کند با سال ها رنج ، و ما از این تعمید آتشین شاید با روحی سرشار از هیبتی نو و نیز شفقتی نو به در آییم .

اما ... عجیب است طرز کار روح ما ، چون با میلی نهانی ما را می کشاند به سوی همان فرجامی که از آن می هراسیم ...

گفتن کذب بسیار آسان است ، گفتن حقیقت بسیار دشوار .

ضعف و خطا را باید بخشید ... افسوس که ضعف و خطا همزاد ما آدمیان است !

کدام یک از ما آدم ها ، در نخستین لحظه های دردی جانکاه ، می تواند تصور کند آن کسی که موجب درد ما شده است قصد به درد آوردن ما را نداشته است ؟ در طغیان غریزی مان در برابر درد ، بار دیگر کودک می شویم و نیاز پیدا می کنیم به میل شدیدی برای انتقام گرفتن .

آری ، بگذاریم کسانی همواره آماده باشند که رنج و زحمت عاشقانه زندگی شان را صرف نشان دادن وفادارانه چیز های معمولی کنند ... کسانی که زیبایی را در همین چیز های معمولی می جویند و خوش دارند که نشان دهند چه مهربانانه نور آسمان بر آن ها می تابد .

هنگامی که خشم ما با سکوتی منفعلانه مواجه می شود ، شاید بعدا خوره شک و تردید درباره عدل و انصاف و حتی خوش قلبی مان به جان مان بیفتد ، بخصوص اگر آماج خشم مان به سکوتی ابدی رفته باشد و آخرین بار چهره اش را در حالت انفعال مرگ دیده باشیم .

بله ، خداروشکر که احساس بشر شبیه رود های خروشانی است که خاک را متبرک می کنند ... احساس بشر منتظر زیبایی نمی ماند ، بلکه با نیرویی مقاومت شکن جاری می شود و با خودش زیبایی به ارمغان می آورد .