بریده‌های کتاب دروغ هایی که به خود می گوییم

خب من همه فصل یک رو برش زدم حالم الان بهتره.😂😅 رنج های ما به حقایقی اشاره دارند که از پذیرفتن آنها در درون خود واهمه داریم.

درد صدای حقیقتی‌ست که در گوش ما نجوا می‌کند:《تو گم شده‌ای، به خانه برگرد》

درد در زندگی اجتناپ ناپذیر است همچون درد فقدان، ناخوشی و مرگ؛ اما رنج از اجتناب از مواجه شدن با واقعیت زندگی (که همین درد هم جزء آن است) پدید می‌آید.

گاهی اوقات تاریکی که در آن قدم میگذاریم تاریکی گور نیست تاریکی رحم است این تاریکی نوید تولد دوباره است

حقیقت شما را شفا می‌دهد،اما نخست به شدت زجرتان می‌دهد.

ما هر گاه قادر به پذیرش اتفاقات زندگی نیستیم،یا طلب کمک می‌کنیم یا پشت گوش می‌اندازیم.

احساسات عمیق هرگز ما را رنج نمی‌دهند،مقاومتمان در برابر این احساسات علت رنج است.

ما ممکن است در اثر تجربه کردن جهنم مرگِ آرزوهایمان،مرگ فیزیکی را ترجیح دهیم،تا تولد دردناک سوگواری را حس نکنیم.

وقتی به جای زندگی انتظار چیزی را می‌کشیم که آرزو داریم احساس می‌کنیم به دست زندگی قربانی شده‌ایم بی اینکه بدانیم چگونه رنج خود را ایجاد کرده‌ایم.

هر قدر هم که درباره کسی بدانیم، وی همچنان یک راز باقی خواهد ماند.