بریده‌های کتاب در جستجوی مولانا

ماه را در بلندای آسمان بجو، و نه در جوی آب

مگر حلقه در، با همه کجی، بر در قرار نمی‌گیرد؟ من هم با همه عیب هایم، اینجا هستم.

مولانا حتی چند بار به دمش سفر کرد و سرانجام، چون نتوانست پیدایش کند، به قونیه برگشت و سرخوش و آرام گفت که «با دست پر» برگشته است چون از این پس، شمس در وجود او جای دارد. مولانا ظرف بود و شمس مظروف؛ و شعرها، در واقع سخن شمس بود که بر زبان مولانا جاری می‌شد.

`مَثَل آن‌ها مَثَل خری است که کتاب حمل می‌کنند` و بدان علمی که از سوی خدا نیاید، باری بیش نیست و مانند گلگونهٔ آرایشگران ناپایدار است.

«پایم را با زنجیر خود ببند چون من زنجیر خود را گسسته‌ام. اگر به‌جز زنجیر گیسوی یارم صدها زنجیر دیگر بیاوری، همه را خواهم گسست. دیگر وقت آن است که عریان بشوم، پرده شرم و حیا را بدرم، صورت ظاهر را کنار بگذارم و سراپا جان بشوم»

جنگ مردم با یکدیگر نیز مانند جنگ کودکان است، بی‌معنی و بی‌مغز و حقیرانه. به این مردان نگاه کن که شمشیری چوبی به دست گرفتند و به جنگ بیهوده می‌پردازند. سوار بر نی شده‌اند و ادعا می‌کنند که مرکبشان براق است، همان اسبی که پیغمبر ما (ص) سوار بر آن به معراج رفت. اینان تنها رانندگان مرکب خویشند اما گمان می‌کنند که بر آن سوارند و از سوی خدا پا به راه گذاشته‌اند.

همه ما با سواران مغولی سر و کار داریم که سر در پی‌مان گذاشته‌اند. حتی گاهی خود ما، بدون کوچک ترین توجهی، مبدل به همین سواران مغول می‌شویم و بی آنکه بفهمیم و بدانیم، در پیرامون خود دست به کشتار میزنیم. به همین دلیل، باید برای برآوردن نیاز خویش، زیباترین پژواک‌های جهان را در توبره ی خود ببریم، حتی آن هایی را که گاه، خود ما پنهانی به این پژواک ها می‌افزاییم.