بریده‌های کتاب عبد صالح خدا

... در صحن مدرسه یک عده از طلابِ چوب به دست آماده، عباها به رسم قدیم دور ساعد ، دور دست پیچیده و آماده کتک کاری با کماندو ها ایستاده بودند!

بارها امام می‌فرمود که ما کار را برای رسیدن به «نتیجه» نمی‌کنیم؛ بلکه مامور به انجام «تکلیف» هستیم. آن‌ کسی که برای انجام تکلیف کار می‌کند، پیروزی‌اش به این نیست که به مقصود خود دست پیدا کند؛ بلکه زمانی احساس پیروزی می‌کند که موفق شود به تکلیفش عمل کند. به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل که گر مراد نجویم به قدر وسع بکوشم

صحبت امام که تمام شد ، من احساس کردم آنچنان نیرومند و مقاوم هستم که اگر الان تمام آن جمعیت و یک فوج لشکر به این خانه حمله کنند ، من یک تنه حاضر مقاومت کنم.

همیشه امام یک توصیه‌ای داشتند، از اوایل که من خدمت امام رسیده بودم، از زمان طلبگی در قم در درس ایشان، همیشه می‌گفتند: کار وقتی برای خدا ست، نیت انسان وقتی خدا ست، دیگر غم نباید داشته باشد که حالا چه شد و چه نشد. بارها درباره این انقلاب، رهبر این انقلاب به ما گفته که وقتی برای خدا دارید حرکت می‌کنید، به فکر نباشید که پیروز شدید یا نشدید؛ رهبر این انقلاب می‌گوید شما به فکر این باشید که خدا از شما راضی بشود. چه پیروز بشوید و چه پیروز نشوید، اگر خدا از شما راضی بود، شما در حقیقت پیروزید.

درطول تاریخ اسلام، بعد از زمان ائمه تا امروز، بنده هیچ‌یک از علما و بزرگان را سراغ ندارم که به‌قدر امام، به جامعه اسلامی عموماً، و به شیعع خصوصاً، خدمت کرده باشد. در طول تاریخ، علمای بزرگی بوده‌اند. بنده تاحدودی به شرح حال این بزرگان وقوف دارم و تا اندازه‌ای قدر کارهایشان را می‌دانم؛ اما کاری که این بزرگوار انجام داد، از نوع کار انبیا بود؛ نه از نوع کار علما. اگرچه علما ورثه انبیا هستند؛ اما غیر از این بزرگوار، عالمی که توانسته باشد شان وراثت را تحقق بخشد، نداشته‌ایم.

حقیقتاً امام یک شخصیت جذاب بود؛ علم وافر در رشته‌های متعدد داشت و تک‌بعدی و یک‌علمی نبود. ایشان فیلسوفی بزرگ، عارف و فقیهی بزرگ و اصولی برجسته و ممتاز و صاحب مکتبی بود. ایشان یک معلم اخلاق بود. .. ایشان در عرفان نظری، در سلوک عملی، و به ویژه در فقاهت، در زمان ما فرد برجسته‌ای بود. در ضمن، ایشان ادیب، شاعر خوش ذوق، خوش محضر و انسانی مهربان و اهل رقت قلب بود.

در طول تاریخ اسلام بعد از زمان ائمه علیهم السلام تا امروز بنده هیچ یک از علما و بزرگان را سراغ ندارم که به قدر امام رضوان الله عالی علیه و اعلى المقامه الشریف، به جامعه اسلامی عموماً، و به شیعه خصوصاً خدمت کرده باشد در طول تاریخ علمای بزرگی بوده اند. بنده تا حدودی به شرح حال این بزرگان وقوف دارم و تا اندازه ای قدر کارهایشان را میدانم اما کاری که این بزرگوار انجام داد از نوع کار انبیا بود؛ نه از نوع کار علما، اگرچه علما ورثه انبیا هستند؛ اما غیر از این بزرگوار عالمی که توانسته باشد شأن وراثت را تحقق بخشد نداشته ایم.

این جذابیتی که امام دارد، بیش از همه برای جوانان است ۷۸/۶/۲۷

اختلاف از شیطان است و دو عده ای که هدفشان خداست،با هم اختلاف ندارد.

کسی خیال نکند که این انقلاب، صرفاً با حکمت و قوّت عقلانی و خصوصیات معمولی و بشری امام به پیروزی رسید و ادامه یافت. [بلکه] در درجه‌ی اول از اخلاص او ناشی می‌شد؛ «مُخلِصینَ لَهُ الدِّینَ» مخلص خدا بود و کار را فقط برای او _ولاغیر_ انجام می‌داد. لذا اگر همه‌ی دنیا هم در مقابل او قرار می‌گرفتند و از او چیزی می‌خواستند که مورد رضای خدا نبود، انجام نمی‌داد. در درجه‌ی دوم، توکل و حسن‌ظن به خدا داشت. هیچ کاری در نظر او خارج از قدرت الهی نبود. ... اگر امام آن عوامل اصلی معنویت، ارتباط با خدا، کار برای رضای او، تقوا و انجام تکلیف را نمی‌داشت، نه انقلاب به پیروزی می‌رسید، نه مردم اینگونه عاشقش می‌شدند، نه می‌توانست این توفان را در دنیا بوجود آورد، و نه قادر بود در مقابل تهدید و ارعاب دشمن، مثل کوه بایستد.

حُسن بزرگ امام و یکی از هنرهای بزرگ امام، کشف قدرت روحانیت و مرجعیت است. ایشان می دانست که روحانیت اشاره اش چه می کند، و از این قدرت کمال استفاده را کرد.

امام تنها و به تنهایی یک امت «إِنَّ إِبْرَاهِيمَ كَانَ أُمَّةً» خودش تنها یک امت بود؛ با شکوه تنهایی یک تک‌درخت، در یک کویر لَم یَزرَع که بر توفان‌ها و شن‌ها و آفتاب‌های داغ و سوزان و تشنگی‌ها و بی‌ آبی‌ ها پیروز می‌شود و فضا را سرسبز و معطر می‌کند، ایستاد.