بریدۀ کتاب

کسی خیال نکند که این انقلاب، صرفاً با حکمت و قوّت عقلانی و خصوصیات معمولی و بشری امام به پیروزی رسید و ادامه یافت. [بلکه] در درجه‌ی اول از اخلاص او ناشی می‌شد؛ «مُخلِصینَ لَهُ الدِّینَ» مخلص خدا بود و کار را فقط برای او _ولاغیر_ انجام می‌داد. لذا اگر همه‌ی دنیا هم در مقابل او قرار می‌گرفتند و از او چیزی می‌خواستند که مورد رضای خدا نبود، انجام نمی‌داد. در درجه‌ی دوم، توکل و حسن‌ظن به خدا داشت. هیچ کاری در نظر او خارج از قدرت الهی نبود. ... اگر امام آن عوامل اصلی معنویت، ارتباط با خدا، کار برای رضای او، تقوا و انجام تکلیف را نمی‌داشت، نه انقلاب به پیروزی می‌رسید، نه مردم اینگونه عاشقش می‌شدند، نه می‌توانست این توفان را در دنیا بوجود آورد، و نه قادر بود در مقابل تهدید و ارعاب دشمن، مثل کوه بایستد.