بریده‌های کتاب گزینه اشعار حسین منزوی

محمدعلی بهمنی می‌گوید: روزی من به خاطر همان چند سالی که از او بزرگ‌تر بودم و زیستنی که از کوچکی با هم داشتیم، اجازۀ این گستاخی را به خودم دادم که او را نصیحت کنم. گفتم:« حسین‌جان کمی بیشتر به فکر خودت باش.» منزوی جواب داد: بهمنی‌جان، نصف قرن دیگر که حتی ممکن است زودتر هم باشد، هیچ‌کس نمی‌پرسد منزوی یا بهمنی چگونه زندگی می‌کرد، سیر بود یا گرسنه و ... تنها به شعرمان نگاه می‌کنند و شعر من از تو بهتر است.» وقتی این حرف را زد، من بلند شدم و او را بوسیدم و گفتم: حرفت خیلی درست است...

«دلم گرفته برایت» زبان سادۀ عشق است / سلیس و ساده بگویم: دلم گرفته برایت.

بهار نیست، زمستان پس از زمستان است / که خود به هم زده تقویمِ من، توالی را

فراغ و عمر؟ نه! حاشا که رُخ دهد، حاشا! / میانِ جیوه و آب، اتّفاقِ هم‌جوشی

تو را چگونه بنامم؟ که لَخت لَختِ تو ای عشق / شده‌ست لختۀ خونی و بسته راهِ گلویم. پ.ن: شاعر به گونۀ شگفتی، مرگِ خود را پیش‌اندیشی کرده است. پزشکان، علتِ مرگِ حسین منزوی را، بسته شدن راهِ نفس با لخته‌های خون تشخیص داده بودند.

نبضِ مرا بگیر و ببر نامِ خویش را / تا خون، بَدَل به باده شود در رگانِ من

آری آشنا شدن هم از نخست / جز به خاطرِ جدا شدن نبود.

مرا ندیده بگیرید و بگذرید از من / که جز ملال، نصیبی نمی‌برید از من

جز همین در به درِ دشت و صحاری بودن / ما به جایی نرسیدیم ز جاری بودن

دو چشم داشت -دو «سبزآبیِ» بلاتکلیف- / که بر دوراهیِ «دریاچمن» مردّد بود

از سنگ و صخره سر زدم از درّه رد شدم / دریا شدن مرا به چه کاری که وا نداشت

نامِ من عشق است، آیا می‌شناسیدم؟

پس کجایی؟ کِی می‌آیی؟ ای عزیز! آیا هنوز / نعلِ‌مان در آتشِ سرخِ ستم نگداخته؟

آه از آن عُمری که طی شد بی تو، آه!

شده نشخوارِ یادها، کارم / خویش را، این‌چنین می‌آزارم

من و تو آن دو خَطیم آری، موازیانِ به ناچاری / که هر دو، باورمان زآغاز به یکدگر نرسیدن بود

صلۀ شعرهای ناگفته / بوسه‌های نداده خواهد بود

کدام قُلّه؟ که از یاد رفته پروازم

و من غمِ بزرگِ باغچه را / از شادیِ حقیرِ گُلدان‌ها / زیباتر می‌یابم.

آرام باش، پسر! / با دغدغۀ تو / چیزی/ عوض نخواهد شد / و اسبِ آهنی، سرانجام / خطوطِ مُوازی را / در بی‌نهایت / رها خواهد کرد.