بریده‌های کتاب مردی که تا پیشانی در اندوه فرو رفت

گفت:« مسلماً... » گفتم:« افسرده کننده‌ست‌. » گفت:« ما افسردگی رو نام‌گذاری کردیم تا بتونیم به مالکیت درش بیاریم... نگران نباش. »

و دور شد. انگار مشقی نیمه‌تمام. یا سیبی کال. یا عشقی بی‌قاف، بی شین، بی نقطه.

گفتم:« تو افسرده ای؟ » گفت:« آره... یه بیمارستان دارم و افسردگی. » گفتم:« زن ها حتی به افسردگی شون هم احساس مالکیت دارن. »

و هیچ چیز و هیچ چیز و قسم می‌خورم هیچ چیز، نه؛ هیچ چیز مثل فهمیدن مرا درهم نمی‌کوبد.

انگار در او شنا میکردم. نه آن‌چنان که در استخری حقیر که دائم سرتان بخورد به دیوار های چهار طرفش یا پاهاتان برسد به کف کم‌عمقش. دریا بود انگار. می‌گفت بیا و من فرو می‌رفتم در او. می‌دویدم در او. انگار دیوار نداشت. انگار کف نداشت. سقف نداشت. تُنگ تَنگی نبود که ماهی روحتان مدام دیواره اش را لمس کند. هر چه بود آب بود و امکان...