بریده‌های کتاب رهایی از گناه

امام صادق(ع) می‌فرماید: هر کس مومنی را به خاطر گناهش سرزنش کند، نمی میرد تا اینکه خودش هم به آن گناه گرفتار شود!.

چرا دین را به صورت عقیدتیِ صرف معرفی کرده‌ایم که بعضی بهانهٔ بی دینی شان این باشد که:《هرکس عقیده خودش را دارد》؟ این نوع معرفی دین باعث سوتفاهم و سوء برداشت از آن شده است. بله،هر کسی عقیده خوش را دارد، اما هنگامی که چراغ راهنمایی قرمز است، همه باید پشت چراغ بایستند؛ کسی این اجازه را ندارد که شهر را به هم بریزد.کسی که در بزرگراه با سرعت بالای ۱۲۰ کیلومتر بر ساعت حرکت کرده است، نمی تواند به پلیس بگوید:《 من معتقدم تا سرعت ۱۴۰ کیلومتر بر ساعت اشکالی ندار!》همان‌گونه که این مسائل به عقیده شخصی افراد بستگی ندارد، دین‌داری در اجتماع هم ربطی به عقیده شخصی ندارد، دین ضامن منافع انسان‌ها است.

وقتی ما گناهی انجام می دهیم، به طور طبیعی باید اثر آن را ببینیم، اما وقتی توبه می کنیم، خداوند جلوی اثرِ این گناه را می گیرد، در واقع خداوند جلوی نظم عالم را می گیرد، اما طوری جلوی این نظم را می گیرد که بی نظمی در عالم پدید نیاید. در واقع اینجا معجزه اتفاق می افتد.

یکی دیگر از راه‌های جلوگیری از عُجب، این است که با گناهکاران مهربان باشیم و آنها را سرزنش نکنیم. اگر یک انسان گناهکار دیدیم یاد گناهان و اشتباهات خودمان بیفتیم و بگوییم 《 من که از او بدتر هستم، او گناهش آشکار است ولی گناه من پنهان است》.

کسی که قرآن کریم را نامه عاشقانه خداوند به بندگان خودش نبیند، در واقع معانی و منظور کلمات قرآن را متوجه نشده است.

کلیدی ترین ذکر واجب و بیشترین ذکرِ خدا که ما باید بگوییم، ذکر (اللّه اکبر) است. این ذکر دائماً ما را متنبه می‌کند که حواسمان باشد که خدا بزرگ است و ما باید در مقابلش (کوچک باشیم) و هیچ چیزی هم مثل گناه، انسان را در پیشگاه خدا کوچک نمی‌کند.

کسی که به صورت علنی گناه می‌کند، نمی تواند بگوید:《من به دین اعتقادی ندارم و دین یک مسئله شخصی است!》این مثل آن است که کسی جیب دیگری را بزند و بگوید:《من نظرم این است که دزدی چیز بدی نیست!》