بریده‌های کتاب خود / زنی

چون براشان جای استکبار را پُر کرده‌ای با تمسخر مشتِ محکم بر دهانت می‌زنند!

من از تو هیچ به جز بودنت نمی‌خواهم تمام عمر در آغوشم استراحت کن

کسی از ظاهر یک کوه، حالش را نمی‌فهمد به ظاهر ساکتم؛ در سینه‌ام آتشفشان دارم

کابوس شومی بود، وقتی پنج تا انگشت در هم گره خوردند تا معنا بگیرد مُشت!

‌منِ بدون تو اینک ضمیرِ مجهولی‌ست که «ما» نمی‌شود انگار با تَنی دیگر

به آن «من»ی که در آیینه بود شک کردم به آن «خودم» که چرا با تو همنشین بوده