بریده‌های کتاب وارث پیامبر: زندگانی علی بی ابی طالب

پیامبر درحالی‌که زیر آسمان صحرا مقابل آن‌ها ایستاده است به آن‌ها می‌گوید: «در شب معراج، من خرقهٔ فقر [تقریباً به معنای عبای معرفت معنوی] را از خداوند دریافت کردم و می‌خواهم آن را به یکی از شما تقدیم کنم. اما ابتدا باید بدانم شما در حق این هدیه چه خواهید کرد». به عبارت دیگر، پیامبر از ایشان پرسید که با منزلت ویژه‌ای که آن‌ها داده می‌شود چه خواهند کرد. هر چهار نفر -در حالی که انتخاب خود را درست می‌دانستند- پاسخ دادند. نفر اول وعدهٔ گسترش عدالت، نفر دوم وعدهٔ گسترش اسلام و نفر سوم وعدهٔ توزیع گستردهٔ خیرات و صدقات را دادند. اما علی به‌سادگی گفت: «من عیوب مردم را پنهان خواهم داشت». پیامبر گفت: «ای علی! تو همات کسی هستی که سزاوار این موهبت است».

به گفته سیوطی،عمر به صراحت می گفت«به خدا پناه می برد از اینکه روزی مشکلی پیش آید و علی (ع)برای کمک حاضر نباشد». به نظر می رسد مردی که او را برای رهبری جامعه جوان می دانستند کسی بود که همه به راهنمایی او نیاز داشتند و بیش از هر کس دیگری دانش او قابل اعتماد و اتکا بود!

احمد بن حنبل، بنیان‌گذار یکی از چهار مکتب فقهی اهل سنت، می‌گوید: «آیا فکر می‌کنید خلافت زینتی برای علی بود؟ نه، بلکه علی بود که به خلافت زینت بخشید».

پروفسور مقتدرخان (دانشمند مسلمان سنی آمریکایی) در مقاله خود به نام «همه علی (ع) را دوست دارند» می‌گوید : «اگر علی (ع) می‌تواند به مسلمانان در نزدیک شدن به خدا کمک کند، چرا نتواند مسلمانان را به یکدیگر نزدیک کند؟ علی (ع)، که دوست و راهنمای همه کسانی است که محمد (ص) دوست و راهنمای آنهاست، بر قلب همه مومنان حکومت می‌کند.»

هانری کربن ضمن تعریف وَلایت به‌عنوان «بُعد باطنی نبوت» به زیبایی اضافه می‌کند که: «ولایتْ دینِ متکی بر شریعت را به مذهب عشق بدل می‌کند».