بریده‌های کتاب میدل مارچ: داستان یک شهر

... بله ، باید صاحب تفکر باشیم ، وگرنه یکراست برمی گردیم به عصر تاریک اندیشی .

به طور کلی ، کم احساس کردن شاید گاهی یگانه ضامن ما در برابر زیاد احساس کردن باشد .

اما اگر کسی با دقت به تلاقی بی سر و صدای سرنوشت ها نگاه کند، زمینه چینی آهسته تاثیرگذاری زندگی یکی بر زندگی دیگری را می بیند که حاکی از بازی حساب شده ای است با ما که بی اعتنا یا با نگاه سرد به هم نوع ناآشنای خود می نگریم . سرنوشت ، که بازیگران نمایش مان را در مشت خود گرفته است ، با نیشخند تماشا می کند ...

به این ترتیب، آدم در بیم و امیدها و حق شناسی های اطرافیان جایی پیدا می کند. قدرت هم چیزی است که وقتی وارد این محدوده ظریف بشود خودش را تکثیر می کند.

ما حتی از پذیرش کامل اعترافات حقارت بار خودمان هم به خشم می آییم، چه رسد به این که کاملا واضح و شمرده، از دهان یک ناظر نزدیک، زمزمه های آشفته کننده ای را بشنویم که می کوشیم بیمارگونه بخوانیم شان و چنان علیه شان موضع می گیریم که انگار موجب حیرت شده اند!

اما داروتیا همه چیز را به یاد سپرد، همان طور که همه ما به وضوح برهه هایی از زندگی مان را به یاد می سپاریم که در آن ها امیدی خوش می میرد یا انگیزه ای نو زاده می شود .

شکست بعد از پایمردی دراز مدت به مراتب باشکوه تر است از تلاش نکردن و شکست نخوردن.