بریده‌های کتاب فکر کنم ماشین تحریر حرف زد

وقتی با آدم‌های جدید ملاقات می‌کنیم، ممکن است بهشان نزدیک شویم، وقتی هم که نزدیک شویم، ممکن است برای همیشه از دستشان بدهیم. هرچه دورتر باشی کمتر احتمال دارد آسیب ببینی.

همیشه فکر می کردم خاطرات مارا زنده نگه می دارند. در آن لحظه دیدم که اگر کسی آنها را به یاد نیاورد، اگر کسی نخواهد آنها را زنده نگه دارد، به هیچ تبدیل می شوند.

«تا وقتی به آدم ها فرصت ندی، نمیتونن درکت کنن...»

میبینی نسل بشر چقدر عیب و ایراد دارد: استخوان ها ممکن است بشکنند و پوست ممکن است خراشیده شود. اما از همهٔ این ها بدتر این است که بزرگ میشوند...

گاهی چیزهایی خیلی کوچک می توانند کل دنیا را آوار کنند.

"قوی بودن به کارهایی که می تونیم انجام بدیم نیست، به میزان تحمل ماست."

<غریزه آدمها اینه که وقتی اوضاع خراب میشه، برن یه جای آشنا. یه جا که احساس امنیت کنن.>

گاهی اندوه طولانی میتواند آدم هارا جدی تر کند. طوری که انگار دیگر بدون اندوه، خودشان را نمی شناسند.

ای کاش همان موقع میدانستم. گاهی «تا ابد» خیلی کوتاه تر از آن میشود که فکرش را میکنیم.

من از نزدیک شاهد بودم که آدمها چقدر می توانند آسیب پذیر و شکننده باشند. با وجود این، نمیدانم چطور، ولی همین آدمها قوی ترین موجوداتی هستند که می شناسم. چون حتی وقتی بدنشان دارد از هم می پاشد، بازهم یکجورهایی کنار هم می ماند.