بریده‌های کتاب صد نامه عاشقانه

دست به دامن خدا می‌شوم تا زمستان را از یاد ببرد. چرا که نمی‌دانم پس از تو، زمستان را چگونه سر کنم.

ساده بودم آنگاه که فکر می‌کردم تو را پشت سرم رها کرده‌ام. هر چمدانی را که می‌گشایم تو را می‌یابم. هر پیراهنی که به تن می‌کنم بوی تو را می‌دهد. به هر نمایشی می‌روم،تو بر صندلی مجاورم نشسته‌ای. پس کی؟ کی از دست تو رها می‌شوم؟ ای همسفرِ سفر‌های من و ای همراهِ کوچ های من

وقتی که همراه منی دوست دارم تمام چراغ قرمز‌ها را رد کنم شوری کودکانه دارم برای ارتکاب میلیون‌ها تخلف و میلیون‌ها حماقت.

از بیروت می‌پرسی،از خیابان‌ها،میدان‌ها، قهوه‌خانه‌ها و رستوران‌هایش از بندرش و کشتی های بخار اما همه‌ی اینها در چشمانِ توست چشم ببندی اگر، بیروت گم میشود. و من چرا از شهر‌ها و سرزمین‌ها حرف می‌زنم؟ تو شهر منی. چهره ات وطن من است صدایت وطن من است و گودی دست‌های کوچکت، سرزمین من. در این شهر زاده شده‌ام و در این شهر می‌خواهم بمیرم.

صدایت جزء لاینفکی از زندگی‌ام بود چشمه بود، سایه بود، باد بود شادمانم می‌کرد، بوی نعنا بود

هیچ‌گاه شاه نبوده‌ام و نمی‌خواهم باشم اما این احساس پاک که تو در دست‌هایم خفته ای چونان مرواریدی درشت در کفم مرا به توهم می‌اندازد که پادشاهی از پادشاهان روس‌ام یا خسرو انوشیروان

اگر هویتم را بخواهند چشمان تو‌را نشانشان می‌دهم،معشوقه من! و آنها مرا رها می‌کنند و اجازهٔ عبور می‌دهند چرا که می‌دانند سفر کردن در سرزمین چشمانت حق تمام ساکنان دنیاست

بدون شک عشق سراسیمگی و اضطرابی شگفت‌انگیز است اما جالب تر از آن آتشی است که بر دفترهایمان می‌زند و خاکستری است که بر انگشتانمان به جای می‌گذارد.

اگر به مردی برخوردی که می‌توانست هر ذره‌ای از ذرات وجودت را به شعر بدل کند، اگر مردی را دیدی که چون من وادارَت کند با شعر تن بشویی، با شعر سرمه بکشی و با شعر موهایت را شانه کنی، در آن روز از تو می‌خواهم بی هیچ تردیدی با او بروی اهمیتی ندارد مال من نباشی یا مال او باشی مهم این است از آنِ شعر باشی.

هنگامی که تو‌را گفتم: ((دوستت دارم)) می‌دانستم الفبایی تازه می‌سازم در شهری که خواندن نمی‌داند و شعر می‌خوانم در سالنی خالی و شراب در جام کسانی می‌ریزم که مستی را نمی‌فهمند.

عشق تو مرا به سرزمین سرگشتگی کشاند بر من هجوم آورد ... غافلگیرم کرد در حالی که من روی چمدان‌هایم نشسته بودم در انتظار قطار زمان قطار را از یاد بردم و زمان را و با تو به سرزمینی ناشناخته سفر کردم.

بدون شک عشق سراسیمگی و اضطرابی شگفت انگیز است اما جالب تر از آن آتشی‌ست که بر دفترهایمان می‌زندو خاکستری‌ست که بر انگشتانمان جای می‌گذارد.

وقتی عاشقت شدم می‌خواستم در حرمسراها را بشکنم و زنان را از چنگال مردان رها کنم هنگامی که تو را گفتم دوستت دارم

زمانی که تصمیم گرفتم آخرین شاه را بکشم و دولت عشق را آباد کنم و تو را ملکه بخوانم می‌دانستم تنها گنجشکان همراه من خواهند بود.

زمانی که بارانی‌ات را دراوردی و مقابلم نشستی به سان پروانه ای که لباس‌های تابستان‌اش را در چمدان دارد فهمیدم کودکان بر حق بودند زنان بر حق بودند مردان بر حق بودند تو به سان عسل، خوش‌طمع به سان الماس، خالش و مانند شب قدر حیرت آور بودی.

اگر هویتم را بخواهند چشمان تو را نشانشان می‌دهم، معشوقه من و آنها مرا رها می‌کنند و اجازه عبور می‌دهند چرا که می‌دانند سفر کردن در سرزمین چشمانت حق تمام ساکنان دنیاست.

زمانی که می‌شنوم مردان با حرارت از تو سخن می‌گویند و زنان با خشم پی می‌برم چقدر زیبایی.