بریده‌های کتاب صد نامه عاشقانه

من تنها تو را دوست دارم و تنها از آنِ تواَم و به تو تعلق دارم همانطور که پوست انار به انار، اشک به چشم و کارد به جراحت.

چرا تو؟ چرا تنها تو؟ در میان تمامی زنان هندسه‌ی حیات مرا بهم می‌ریزی و نظم روز هایم را. دزدکی و پابرهنه به دنیای آرزوهای کوچکم وارد می‌شوی و در را پشتِ سرت می‌بندی و من اعتراضی نمی‌کنم.

دلم می‌خواهد سکوتم را بفهمی سکوت قوی‌ترین سلاح من است

نامه های من به تو از تو مهم‌ترند از من مهم‌ترند آن‌ها تنها اسنادی‌اند، که مردم در آن کشف می‌کنند زیبایی تو‌را و جنون مرا

دست به دامن خدا می‌شوم تا زمستان را از یاد ببرد. چرا که نمی‌دانم پس از تو، زمستان را چگونه سر کنم.

ساده بودم آنگاه که فکر می‌کردم تو را پشت سرم رها کرده‌ام. هر چمدانی را که می‌گشایم تو را می‌یابم. هر پیراهنی که به تن می‌کنم بوی تو را می‌دهد. به هر نمایشی می‌روم،تو بر صندلی مجاورم نشسته‌ای. پس کی؟ کی از دست تو رها می‌شوم؟ ای همسفرِ سفر‌های من و ای همراهِ کوچ های من

وقتی که همراه منی دوست دارم تمام چراغ قرمز‌ها را رد کنم شوری کودکانه دارم برای ارتکاب میلیون‌ها تخلف و میلیون‌ها حماقت.

از بیروت می‌پرسی،از خیابان‌ها،میدان‌ها، قهوه‌خانه‌ها و رستوران‌هایش از بندرش و کشتی های بخار اما همه‌ی اینها در چشمانِ توست چشم ببندی اگر، بیروت گم میشود. و من چرا از شهر‌ها و سرزمین‌ها حرف می‌زنم؟ تو شهر منی. چهره ات وطن من است صدایت وطن من است و گودی دست‌های کوچکت، سرزمین من. در این شهر زاده شده‌ام و در این شهر می‌خواهم بمیرم.

صدایت جزء لاینفکی از زندگی‌ام بود چشمه بود، سایه بود، باد بود شادمانم می‌کرد، بوی نعنا بود

هیچ‌گاه شاه نبوده‌ام و نمی‌خواهم باشم اما این احساس پاک که تو در دست‌هایم خفته ای چونان مرواریدی درشت در کفم مرا به توهم می‌اندازد که پادشاهی از پادشاهان روس‌ام یا خسرو انوشیروان

اگر هویتم را بخواهند چشمان تو‌را نشانشان می‌دهم،معشوقه من! و آنها مرا رها می‌کنند و اجازهٔ عبور می‌دهند چرا که می‌دانند سفر کردن در سرزمین چشمانت حق تمام ساکنان دنیاست

بدون شک عشق سراسیمگی و اضطرابی شگفت‌انگیز است اما جالب تر از آن آتشی است که بر دفترهایمان می‌زند و خاکستری است که بر انگشتانمان به جای می‌گذارد.

اگر به مردی برخوردی که می‌توانست هر ذره‌ای از ذرات وجودت را به شعر بدل کند، اگر مردی را دیدی که چون من وادارَت کند با شعر تن بشویی، با شعر سرمه بکشی و با شعر موهایت را شانه کنی، در آن روز از تو می‌خواهم بی هیچ تردیدی با او بروی اهمیتی ندارد مال من نباشی یا مال او باشی مهم این است از آنِ شعر باشی.

هنگامی که تو‌را گفتم: ((دوستت دارم)) می‌دانستم الفبایی تازه می‌سازم در شهری که خواندن نمی‌داند و شعر می‌خوانم در سالنی خالی و شراب در جام کسانی می‌ریزم که مستی را نمی‌فهمند.

سفر برای تو ممنوع جز داخل مرز‌های قلب من. ممنوع است برای تو سفر به خارج از جغرافیای وجود من.