بریده‌ای از کتاب صد نامه عاشقانه اثر نزار قبانی

ساده بودم آنگاه که فکر می‌کردم تو را پشت سرم رها کرده‌ام. هر چمدانی را که می‌گشایم تو را می‌یابم. هر پیراهنی که به تن می‌کنم بوی تو را می‌دهد. به هر نمایشی می‌روم،تو بر صندلی مجاورم نشسته‌ای. پس کی؟ کی از دست تو رها می‌شوم؟ ای همسفرِ سفر‌های من و ای همراهِ کوچ های من