بریده‌های کتاب استاد عروسک

چرا مردها زنان را می‌کشند؟ زنانی که برایشان غریبه محسوب می‌شدند، و عملا هیچ‌گونه ارتباطی با آن‌ها نداشتند؟ انگار که فقط به خاطر زن بودن، وجود داشتی تا کشته شوی. انگار مردها حق ویژه‌ای برای کشتن زنان داشتند.

"بعضی اوقات زن‌ها کشته می‌شن فقط چون زن هستن. نمی‌دونم چرا، ولی این جامعه‌ایه که توش زندگی می‌کنیم."

او دیوانه شده بود، و زمانی که دیوانه شوی، دیگر چیزی نمی‌تواند تو را متوقف کند.

یومیکو تأثیری که یک حرفه یا تجارت خانوادگی روی اعضایش می‌گذاشت را می‌دانست. برای کارمندان یک شرکت، حتی اگر پدر خانواده تنزل رتبه داشته باشد و سی درصد از حقوقش کم شده باشد، تا زمانی که کودکان گله و شکایت مادر درباره‌ی محدودیت مالی را نشنوند، شاید بتوانند طوری به زندگی ادامه بدهند که انگار هیچ اتفاقی رخ نداده است. اما برای صاحبان کسب و کارهای کوچک فرق می کرد – همه‌ی جنبه‌های زندگی‌شان را تحت تأثیر قرار می‌داد، از اندازه‌ی لبخندشان گرفته تا شادیِ صدایشان و چابکیِ قدم هایشان، حتی طوری که چاپستیکشان را به دست می‌گرفتند و دمپایی‌هایشان را می‌پوشیدند. اگر تجارت خوب پیش نمی‌رفت کودکان چنین خانواده‌هایی امکان نداشت متوجه نشوند.

او تنها کسی بود که می‌توانست این کار را انجام دهد. چون آن‌ها تا جایی که یادش می‌آمد با هم دوست بودند.

بیماران بستری شده در بیمارستان کاملاً از این حقیقت آگاه می‌شدند که چقدر در دنیا تنها هستند. درها و پنجره‌های قفل شده‌ای که معمولاً خود را پشت آنها پنهان می‌کردند، اکنون تماماً باز شده بود و بسیاری را وادار می‌کرد تا ببینند روابطی که فکر می‌کردند محکم و پایدار هستند چیزی بیش از توهمات ناشی از دروغ، بی‌تفاوتی، پیش‌فرض‌ها و انتظارات شخصی نبودند.

"اون یه نقش بزرگه. می‌شه نقش اصلی. قربانی‌ها همه نقش‌های فرعی‌ان. هرچقدرم که قتل‌ها شوکه‌کننده باشن، هیچ‌کس قربانیا رو یادش نمی‌مونه. اسمی که تو کتابای تاریخی ثبت می‌شه، اسم قاتله."

همیشه وقتی زن جوانی به قتل می‌رسید فریاد اعتراض بزرگی بلند می‌شد. گاسیپ‌شوها برای چند روز روی آن موضوع مانور می‌دادند، به طور زنده از صحنه‌ی جرم فیلم می‌گرفتند، برای اطلاعات بیشتر یا پیشرفت در پرونده صبر می‌کردند، می‌گفتند چه وضعیت وحشتناکی است، چقدر از دست مجرم عصبانی هستند، چقدر امید داشتند که زن به سلامت پیدا شود. واقعا همینطور است؟ چقدر از احساس همدردی‌ای که نسبت به زنان ابراز می‌شد واقعی بود؟ هشتاد درصد؟ نه، احتمالا کمتر.

"نمی‌ترسی؟ نگران نیستی الان قراره چه اتفاقی برات بیفته؟" "از تو نمی‌ترسم..."

تا به حال، هرگز آدمی نبود که کسی به او تکیه کند و بنابراین اعتقاد داشت هرگز نباید آغوش خود را به روی کسی باز کند. ولی اشتباه می‌کرد. لحظه‌ای که با کسی صحبت کنی و به او بگویی "من باهاتم. ما باهمیم، درست می‌شه." لایق اعتماد آن شخص می‌شوی. هیچ‌کس از همان ابتدا قدرتش را ندارد. تنها زمانی که تصمیم گرفتید بدون قید و شرط، فرد دیگری را بپذیرید، برای او قابل اعتماد می‌شوید.

فقط صبر کن تا بزرگتر بشم. وقتی بزرگ و قوی شدم، دیگه ازت نمی‌ترسم. اگه زیاد اذیت کنی، فقط می‌زنمت. وقتی قدرتمندترین آدم این خونه شدم، دیگه نیازی نیست به حرفای هیشکی گوش بدم. دیگه نمی‌خواد با هیشکی کنار بیام.

خاطرات. این، چیزی است که مردم از آن ساخته شده‌اند. او ناگهان به این بینش رسید که مردم، تنها توده‌ای از خاطرات در زیر لایه‌ای پوست هستند. بدن تو بزرگ می‌شود، چون خاطراتت افزایش پیدا می‌کنند.

اصلا متوجهش نشدم...زنده‌ست؟ می‌خوام زندگی کنه. منم می‌خوام زندگی کنم. می‌خوام زندگیمو عوض کنم. دیگه فریب نمی‌خورم.