بریده‌ کتاب‌های دو امام مجاهد: امام حسن و امام حسین (ع): شش گفتار از آیت الله العظمی خامنه ای (مدظله العالی) در تحلیل مبارزات سیاسی حسنین (ع)

از نظر عموم مطالعه کنندگان یا اکثر مطالعه کنندگان، «صلح» در جمله ى «صلح امام حسن»، به معناى تسلیم و سازش فهمیده میشود؛ خیال میکنند که صلح امام حسن یعنى تسلیم شدن امام حسن در مقابل معاویه، یا سازش امام حسن با معاویه بن ابى سفیان. و خیلى روشن است که سازش امام حسن با معاویه بن ابى سفیان براى هیچ انسانى _ نه هیچ مسلمانى یا هیچ شیعه اى _ قابل قبول نیست، قابل فهم نیست. ولیکن صلح به معناى سازش و تسلیم نیست؛ صلح امام حسن به معناى متارکه ى موقّت جنگ است براى آمادگى جهت ضربت زدن قاطع تر.

براى ما امام یعنى کسى که کوچک ترین حرکاتش معنادار و جهت دهنده است و درس می‌دهد.

بنی امیه اجازه دادند که مردم ایمان را بفهمند،.... اما هرگز اجازه ندادند که شرک به مردم شناسانده شود، آموخته شود؛ مردم بدانند که شرک چیست و یعنی چه. چرا؟ « لکی اذا حملوهم علیه لم یعرفوه» در جامعه‌ی شرک آلود فقط خدا اطاعت نمیشود. جامعه‌ی شرک آلود آن جامعه‌ای است که در آن، افکار و معارف و قوانین و روشهای زندگی فقط از خدا گرفته نمیشود.

قیام امام حسین (ع)؛ عامل بقای اسلام حقیقی

این هم که شنفته اید به فرزندان امام حسین (علیه السلام) و به اسرا میگفتند اینها خارجی هستند، نه اینکه مال خارج از کشورند، یعنی خروج کننده اند؛ اینها قیام علیه حکومت وقت کرده‌اند.

برای مردم فرق میان علی و معاویه، آن چنان که امروز برای من و شما روشن است، روشن نبود.

اگر امام مجتبىٰ کشته میشد، امروز از اسلام یا نامى نبود یا اگر نامى بود، شخصیّت اوّل اسلام معاویه بن ابى سفیان بود. و شما میدانید اسلامى که شخصیّت اوّلش و مرد اوّل یا دوّمش معاویه بن ابى سفیان باشد، یعنى آن اسلامى که شالوده ى کاخ سبز است؛ یعنى آن اسلامى که زیربناى فکرى و فلسفىِ تبعیض نژادها و تبعیض طبقات و اختلاف طبقاتی است؛ یعنی آن اسلامی که پشتوانه ی ظلم است،آن اسلامی که پشتوانه ی قدرتهای جبار و طاغی و غاصب است؛آن چنان اسلامی برای بشریت باقی می ماند

شهادت یعنی مرگ زندگی بخش؛ یعنی جان دادن و جانی به اجتماع دمیدن.

ای کاش فکر اسلامی در میان مردمی پیاده بشود که این مردم از روح اسلام، از اسلام، مطلقا خبری نشنیده باشند. در میان این‌چنین مردمی، فکر اسلامی خیلی به آسانی بیشتری پیاده می‌شود تا در میان مردمی که از اسلام یک چیزهایی می‌دانند، یک دریافت‌های غلطی دارند، یک مسائلی را از اسلام فهمیده‌اند، اما همه‌ی اسلام را نفهمیده‌اند، روح اسلام را نفهمیده‌اند. زدودن کج‌بینی‌ها و جایگزین کردن واقعیات و حقایق به جای آن‌ها، مشکل‌تر است تا اصل اظهار حقایق و بیان آنچه هست. کار امیرالمومنین این کار اولی بود.

مسئله ى پایبند بودن به اصول یک مسئله‌اى است که از تمام مصالح موسمى بالاتر است. معنى ندارد آن کسى که معتقد به توحید است، به عنوان شیوه‌ى کار و به عنوان تاکتیک کار، حتّى یک مورد یک عمل شرک آلود و شرک آمیز را [قرار بدهد]؛ معنى ندارد. این ضدّیّت با اصول است.

آنچه شمشیر غرض ورزی ها را جلا میدهد و تیز میکند، جهل توده‌ها است.

مسئله‌ی قیام اباعبدالله مسئله عشق و عاشقی و این حرفها هم نیست؛ مسئله‌ی یک مسئولیت است، یک وظیفه است، یک کشش و جذبه‌ی فکری و اندیشه‌ای و ایدئولوژیکی است، یک رسالت است. ۲۶۶

شهادت یعنى مرگِ زندگى بخش؛ یعنى جان دادن و جانی به اجتماع دمیدن.

به هر حرکت گنگِ کورِ بی جهتِ بی فلسفه‌ی بی مبنایی که یک گوشه‌ای واقع شود، انقلاب نمیگویند. انقلاب عبارت است از آن حرکتی که بر طبقِ یک بینش خاصی انجام میگیرد. به منظور دگرگون کردن بنای زندگی جامعه، دگرگون کردن قواره اجتماع.

آنچه شمشیر غرض‌ورزی‌ها را جلا میدهد و تیز میکند، جهل توده‌ها است. مصلحین بزرگ باید پابه‌پای قطع دست غرض‌ورزان، غبار جهل را از ذهن توده‌های مردم دور کنند.

من می‌گویم حسین بن على (علیه السّلام) خواست به آیندگان بفهماند که هرگاه شرایط، آن شرایط بود، مسلمان باید این عمل را انجام دهد. آیا آیندگان این را فهمیدند؟