بریده‌های کتاب داستان و داستان نویس همراه با بیست و یک داستان کوتاه

حین قرائت یک متن روایی، ما پنهانی با نویسنده قراردادی می‌بندیم. نویسنده وانمود می‌کند چیزی واقعی را بازگو می‌کند و ما وانمود می‌کنیم حرفش را باور می‌کنیم. دقیقاً مانند کودکان که ضمن به کار بردن ماضی استمراری روایت داستانی شگفت انگیزشان بازی می‌کنند و می‌گویند: "من دزد می‌شوم و تو پلیس." با این وصف هرگونه حکم داستانی، جهانی ممکن را ترسیم می‌کند و بر می‌سازد و تمامی قضاوت های ما در باب حقیقت یا دروغ نه به جهان واقعی بلکه به جهان ممکن آن داستان اشاره خواهند داشت.

اگر سپهر بگردد ز حال خود، تو نگرد وگر زمانه نسازد، تو با زمانه بساز

آدمیزاد هرچه به خود برازنده نمی‌بیند، به شیطان و مار نسبت می‌دهد.

اینجا خبری نیست فرهادی، می‌بینی چه خلوته، مثه گورستان.» فرهادی سر تکان داد. «می‌دونی بعضی وقت‌ها همچین دلم برای خونه و زندگی‌ام تنگ می‌شه که نگو.» فرهادی حرفش را تصدیق کرد. «درسته که خیلی سر و صدا بود، هندوانه‌ای می‌اومد، مال خره می‌اومد، گدا می‌اومد، اما مملکت خودمون بود دیگه فرهادی.» فرهادی سر تکان داد. «اگه بهش کمی برسن، از همه جای دنیا بهتره، هیچ جا مملکت خود آدم نمی‌شه فرهادی.» فرهادی سر تکان می‌داد. «هیچ جا مملکت خود آدم نمی‌شه.»

خواننده، دریافت‌کننده این جهان داستانی است و به طبع، نوعی از آثاری را می‌پسندد که با خصوصیت احساسی و خُلقی و روانی او هماهنگی داشته باشد. به بیانی دیگر، جهان درونی خود را در جهان داستانی نویسنده پیدا کند. و افق فکری خود را گسترش دهد و با آن همذات‌پنداری کند.

همه ما می‌دانیم که هنر، حقیقت نیست. هنر دروغی است که به یاری آن حقیقت را یا لااقل حقیقتی را که در برابر ما نهاده‌اند_درک کنیم.