بریده‌های کتاب سفیر ما در بهشت

«عزیز دل من، اصل زندگی من و تو چیه؟ اینکه خودمون رو درگیر این چیزها کنیم؟ ما همه ش یه وقت کوتاه داریم توی این دنیا. اون وقت حیف نیست خودمون رو مشغول این بازی ها کنیم؟ ول کن این حرف ها رو. می دونم که گاهی کاملاً حق با توئه. می دونم که سخته بعضی جاهاش! ولی وقتی نمی شه یه چیزهایی رو تغییر داد، چرا اوقات خودمون رو تلخ کنیم؟ نیت قربت کن برای اون لحظه های سختی که نمی شه تغییرش داد! هم تحملش آسون می شه...

برای ما اما خانه خیلی مهم بود. حال و هوایش. طهارت و پاکی‌اش. آمده بودیم وسط اروپا؟ باشد. دنیایمان عوض شده بود؟ باشد. ما و ارزش‌هایمان که عوض نشده بودیم.

ببین، بابا جان! یادت باشه تو زندگی هیچ وقت به حلقه های ضعیف متصل نشو.

جایی که رفتیم نزدیک حرم بود. مغازه معروفی که حسابی شلوغ بود و در عوض مغازه کناری اش سوت و کور. آدم های جدید می آمدند و می رفتند سمت همان فروشگاه معروف و رونق آنجا بیشتر به چشم آدم می آمد. پیرمرد مغازه کناری اما تنها نشسته بود پشت دخل. یک لحظه چشم در چشم شده بود با حاجی. دیدم برگشت و به من گفت:(( بریم اینجا خرید کنیم!))

خوب می دانستند از صبح آزادند هرچقدر می خواهند بازی کنند و ریخت وپاش. اما قبل از آمدن بابا باید همه چیز مرتب می شد. بابا آن آدم مهمی بود که مثل یک مهمان وارد خانه می شد. و باید با خانۀ مرتب به استقبالش می رفتیم. بعد که می آمد و می نشست، دوباره بچه ها آزاد بودند. همان چند دقیقۀ طلایی آمدنش به خانه را خوب برگزار می کردیم. این یکی از آن قانون ها و رسم های مهم خانۀ ما بود. یک رسم مهم بین من و بچه ها

خانه ی هر مادری شبیه حرم است و بچه ها، فرشته های معصومی اند که به اندازه ی یک زیارتگاه میتوانند التیام بدهند.