بریده‌های کتاب جای خالی عباس: بررسی رفتارهای تشکیلاتی حضرت عباس (س)

عاشورا پژوهی به دانش نیست ! غایت عاشورا پژوهی شبیه حسین شدن است.

السَّلَامُ عَلَى ابي الفضل العباس بن امير المؤمنين، الْمِوَاسِي أَخَاهُ بِنَفْسِهِ سلام بر فرزند برومند علی ابوالفضل العباس که غم خوار و غم گسار و جان نثار برادر بود. عباس «مواسی» است و مواسی، کسی است که اندوه خویش را در اندوه دیگران گم میکند و محور «خود» را به پاس داشت ناز و نیاز دیگران می گسلد و در این میانه «خویشتن» نمی خواهد و نمی بیند.و عباس در «حسین» گم شده است و همه، او می بیند و او می خواهد، حتی در موج خیز علقمه، تصویر حسین فراچشم اوست که می گوید: هذا حسين شارب المنون.

السَّلَامُ عَلَى ابي الفضل العباس بن امير المؤمنين، الْمِوَاسِي أَخَاهُ بِنَفْسِهِ، سلام بر فرزند برومند علی ابوالفضل العباس که غم خوار و غم گسار و جان نثار برادر بود. در این سلام عباس بن علی گفته نشده عباس بن امیر المومنین طلیعه سلام است.

الْآخِذِ لِغَدِهِ مِنْ أَمْسِهِ دیروزش را به پای فردایش قربانی کرد چه مدیریتی بر زمان دارد عباس از دیروز برای فردا میگیرد و لحظه هایش را برای اکنون هزینه نمیکند همه فردا مال اوست چون همه دیروز و امروزش را میبخشد. ابوالفضل «مدیر مستمر تاریخ» است مدیر ابدی انسان، چراکه «زمان» خود را به فردا بخشید و پروای دیروز و امروز نداشت. شگفتا عباس که به پاس این مدیریت هرچه فرداتر میشود از او بیشتر می گویند و در فردای ناگزیر قیامت چنان بشکوه می آید که غبطه، سهم همه چشم ها و لب ها می شود

عباس یک لحظه چشم از حسین برنمی دارد. حسین همیشه امام (جلو، مقابل، پیشاپیش) عباس است یعنی مقابل دیدگانش این سبک زندگانی اهل ولاست اِمام باید همیشه اَمام انسان باشد اگر گناه می‌کنیم چون امام‌مان امام‌مان نیست.

اِمام باید همیشه اَمام انسان باشد.

آید به جهان اگر حسین دگری حاشا که برادری چو عباس آید

چگونگی پیروی کردن از رهبر را با تمام شئونش در فراز و نشیب روضه های حضرت عباس باید دید برجسته ترین الگوی اطاعت ولایت پذیری در این شخصیت اجازه بروز و ظهور یافته است و اصلاً شاید یکی از اسرار جدایی و ممتازی این مضجع شریف همین باشد تا او را جداگانه و در سرفصلی مجزا - در گوشه دیگر بین الحرمین - به بهانه زیارتش مفصل تر مطالعه و بررسی کنند.

وقتی امام معصوم حرفی زد روی تک تک عباراتش می شود تأمل کرد. مثل زیارت حضرت عباس با صدا و نفس امام صادق (ع).

زیارت مأثور هم زیارتی است که از جانب امام معصوم صادر شده باشد و زیارت حضرت عباس زیارت مأثور است. مگر چند امام زاده هستند که زیارت مأثور داشته باشند؟ از بین همه امامزادگان تنها سه تن هستند: حضرت علی اکبر حضرت عباس و حضرت معصومه . بر روی تک تک عبارات آنها می شود تأمل کرد.

گواهي مي دهم و خدا را گواه میگیرم که تو همان راهی را که جنگاوران و شهدای بدر رفتند پیمودي أَشْهَدُ وَأُشْهِدُ اللَّهَ أَنَّكَ مَضَيْتَ عَلَى مَا مَضَى عَلَيْهِ الْبَدْرِيُّونَ در این جا تشبیه به بدريون براي تقريب اذهان به بصیرت نافذ حضرت ابوالفضل است

اگر قرآن بهترین قانون است، کربلا بهترین اجرا است.

زیارت برای سوزاندن دل زوار خلق نشده است زیارت نامه شیوه نامه اجرایی برای زندگی است راه رسیدن به صاحب آن حرم است الگویی است برای شبیه شدن

حکم حسین در حرکت از مکه محقق شده است، حسین در ساحت آیه « وَشَاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ ...» نیست، حسین امروز به فراز بعدی آیه رسیده است: « فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ » حسین از وَشَاوِرْهُمْ گذشته وارد منزل فَإِذَا عَزَمْتَ شده است و عده ای هنوز هم راه نشده اند هنوز دم از مشورت میزنند و خیر خواهی و حال آن که امروز روز «عزم» است، عزم کربلایی شدن

🧩 آیا وقت آن نرسیده که با هم باشید. آیا به نظر شما سیاستمداران، دیگر برای سازش با دشمن و اظهار عجز در برابر او کمی دیر نشده است؟! انگار یادتان رفته است که همین ها بودند که بهترین های ما را گرفتند؟! حزب بعث عراق و منافقین به پشتوانه ی چه کشورهایی بهشتی ها، مطهری ها، چمران ها و همت ها و ... را از ما گرفتند؟! آیا باور کردن لبخند آن ها کمی احمقانه نیست؟!

برای عباس(ع) امان نامه آوردند نپذیرفت. عباس(ع) این درس را به ما می‌دهد که با دشمن نمی‌توان با زبان تعارف و سازش و همکاری صحبت کرد، باید وارد عمل شد، چرا که او منتظر است از شما ضغف و عقب نشینی ببیند. دشمنی را که تهدید می‌کند، باید تهدید کرد نه تعریف و تمجید.

همچنان که می فرماید: «طبْتُمْ وَ طَابَتِ الْأَرْضُ الَّتِي فِيهَا دُفِنَتُم» پاک و طیب هستید و زمینی که در آن دفن گشتید، پاک و طیب شده است. بلکه آن خطاب در مورد "علی اکبر" که هیچ شکی در عصمتش نیست وارد نشده است. از این جا معلوم مي شود که عباس منزلت و مقامی دارد که قریب به مقامات ائمه ی اطهار است و همانگونه که اسلام بدانان حفظ مي‌شود و با شهادتشان حرمت دین زیر پا نهاده شده همان طور هم به سبب وجود او اسلام حفظ گشته و با شهید شدنش حرمت دین از میان رفته است و این مقامي فوق عصمت است که در مورد آن حضرت انتظار مي رود.

اگر مصیبتی برای کسی پیش می‌آید یا موجب ارتقای بندگی اوست و یا موجب ابتلا و امتحان اوست و یا موجب بخشش گناهان یا متنبه کردن آن شخص که سرش به سنگ بخورد و به راه درست برگردد. به هیچ وجه نشانه‌ی این نیست که خداوند میخواهد بنده اش را اذیت کند اصلا ما در حدی نیستیم که خدا بخواهد ما را اذیت کند زیرا خودش در قرآن می فرماید : اگر همۀ خلق به من خدا کافر شوند ضرری به من نمی‌رسد