بریده‌های کتاب رازهای ناگفته

نمی‌توانستم باور کنم غرب که ما آن همه برای آن احترام قائل بودیم چنین رفتار نامطلوبی با ما داشته باشد. فکر می‌کنم تجربه اندوهناک و وحشت انگیزی برای خود شاه هم بود. به خاطر دارم وقتی شاه را به نیویورک آوردم که در بیمارستان بستری شود چه تظاهراتی علیه او صورت گرفت. به راستی این جریان تکان دهنده بود. صحنه بسیار غم انگیزی برای او بود.

بخشی از نامۀ فضل الله زاهدی به پسرش اردشیر... این کاغذ سومی است که از تو می‌رسد. در این کاغذها فحش و ناسزا به مردم می‌گویی و هیچ خجالت نمی‌کشی که اقلاً حق نداری به مردم فحش بدهی. ثانیاً در کاغذی که برای من می‌نویسی اینگونه کلمات مستهجن لایق من نیست... من از روزهای اول ۱۰۰ می‌دانستم که تو پسر تحصیل کرده و فاضلی نمی‌شوی. ولی من فکر می‌کردم تو دارای قلب خوبم و صفات حمیده و جوانمردان هستی و خیلی با نزاکت و شریف هستی... حالا می‌بینم خیالات مالیخولیایی تو از همه جلوتر و متأسفانه آنکه بدون نزاکت و ادب و فهم است.

در زمان جنگ اعراب-اسرائیل که همه کشورهای عربی از صدور نفت به غرب... خودداری ورزیدند، شاه تنها کسی بود که گفت ما نمی‌توانیم مردم را از نفت محروم کنیم... ما نه فقط آن چه داشتیم در اختیار دوست بسیار خوبمان، ایالات متحده آمریکا، قرار دادیم بلکه هرگز نخواستیم پول آن پرداخت شود زیرا می‌اندیشیدیم که متحد و دوست هستیم و باید چنین کاری انجام شود.

در زمان جنگ اعراب-اسرائیل که همه کشورهای عربی از صدور نفت به غرب... خودداری ورزیدند، شاه تنها کسی بود که گفت ما نمی‌توانیم مردم را از نفت محروم کنیم... ما نه فقط آن چه داشتیم در اختیار دوست بسیار خوبمان، ایالات متحده آمریکا، قرار دادیم بلکه هرگز نخواستیم پول آن پرداخت شود زیرا می‌اندیشیدیم که متحد و دوست هستیم و باید چنین کاری انجام شود.

وزیر امور خارجه آمریکا خانم مادلین آلبرایت در ماه مارس سال ۲۰۰۰ برای نخستین بار به عنوان یک مقام رسمی به نقش محوری آمریکا در کودتایی که شاه را به قدرت بازگردانید اعتراف کرد و برای اولین بار با لحنی که حاکی از اعتراف خطا و نوعی عذرخواهی از ایرانیان بود گفت:« حکومت آیزنهاور در آن زمان به دلایل استراتژی که این اقدام را تایید کرد ولی امروز باید این واقعیت را پذیرفت که کودتای سال ۱۹۵۳ توسعه سیاسی ایران را متوقف نمود و اکنون می‌توان به خوبی درک کرد که چرا بسیاری از ایرانیان از دخالت آمریکا در امور داخلی خود در آن زمان احساس نارضایتی می‌کنند.»

گرچه بعد از ۳۷ سال دوستی با غرب، اعلیحضرت که از ایران خارج شد، آنچنان رفتاری با او صورت گرفت... آنگونه که شایسته او بود از او استقبال نشد. از پرزیدنت سادات... سپاسگزار باید بود که به او پناه دادند که لااقل جای امن کوچکی برای مردن داشته باشد.