بریده‌های کتاب اتللو (ارس)

مسکین قانع که غم فردا را ندارد توانگر واقعی است. اما وای به حال توانگری که می‌ترسد یک روز فقیر بشود. این شخص همیشه روز و شب، بیدار و خواب، به فکر روز مباداست... پروردگارا همه‌ی دودمان مرا از شر دیو حسد دور نگه دار!

چهره‌ی به این زیبایی! دلی چنین ناپاک! راستی اگر او نادرست باشد گناه بیشتر از آفرینش است که به بدنِ به این زیبایی ، سیرت ناپاک بخشیده است.

دلم می‌خواست خزنده باشم، در هوای نمناک لانه‌ی تاریکی زندگی کنم و نبینم کسی را که دوست دارم دلش پیش دیگری است.

کدام سینه پاک هست که گاهی گمان‌های ناپاک در آن راه نیابد؟

نام نیک، نام نیکم را به باد دادم. شرافتم، یعنی آن قسمت از وجودم را که جاودانی بود از دست دادم و آنچه باقی مانده است حیوانی است!

ژنرال، نام نیک و آبرو برای مرد گوهر گرانبهایی است. دزدی که پول مرا می رباید که پیش از من هزار صاحب داشته، چند دقیقه ی پیش مال من بوده و حالا در دست اوست. شاید هم دزد آدم فقیری است که با همان پول دارا می شود. اما کسی که نام نیک مرا ضایع کند، چیزی را از من می دزدد که برای خودش هیچ فایده ندارد و جبرانش برای من غیر ممکن است.