بریده‌های کتاب برادران کارامازوف (2جلدی)

«آقایان رحم داشته باشید!قدری شرم داشته باشید.من اینجا دلم را پیش شما شکافته ام و شما فرصت را غنیمت شمرده ایدو لای زخم های هر دو پاره ی دلم چوب فرو می‌کنید.....آه،خدایا!»

حتی یه روز هم برای اینکه انسان شادی رو تجربه کنه کافیه. چرا با هم می‌جنگیم؟ چرا به هم فخر می‌فروشیم؟ چرا با هم به باغ نمی‌ریم و قدم نمی‌زنیم و از بودن در کنار هم و محبت کردن لذت نمی‌بریم؟

اما همیشه پیش آمده است که هرچه بیشتر از آدم ها به طور فردی متنفر میشدم،عشقم به انسانیت شعله ور تر میشود.

بدون رنج، لذت زندگی چیست؟ زندگی به مناسکی بی پایان بدل می شود؛مقدس،اما ملال آور، می شود.

قبل از همه به خودت دروغ نگو؛ کسی که به خودش دروغ می‌گه خودش هم می‌شنوه و به جایی می‌رسه که هیچ حقیقتی رو در وجودش یا اطرافش نمی‌بینه. در نتیجه، باعث از دست رفتن احترام خودش و دیگران می‌شه. با بی‌احترامی به دیگران، عشق و محبت فراموش می‌شه و این موضوع باعث می‌شه که انسان در هوس‌هاش غرق بشه و ذات و خوی حیوانی بر او چیره بشه و در فساد غوطه‌ور بشه، درسته؟ اون شخص با اینکه می‌دونه کسی بهش توهینی نکرده، خودش دلیل اصلی توهین می‌شه.