بریده‌های کتاب هر چه به دنبالش هستی در کتابخانه پیدا می شود

در حالی که آن توده‌ی بیش از حد شیرین و وحشتناک را می‌جوم، ناگهان این قضیه به نظرم مضحک می‌آید و به خنده می‌افتم. اگر از چیزی حس خوبی می‌گیرم، چرا باید سرخورده شوم؟ وقتی یک خانه‌ی مرتب و یک ظرفشویی پر از وسایل آشپزی دارم، برای چه گریه کنم؟ من تسلیم نمی‌شوم. بالاخره می‌توانم این کار را یاد بگیرم.

ناگهان متوجه می‌شم که من اصلا مراقب خودم نبوده‌ام. به آنچه در دهانم یا در اطرافم می‌گذارم اهمیت نمی‌دهم و با بی‌دقتی با خودم رفتار می‌کنم. من هم مانند کیریاما، اما به دلایل دیگر، زندگی شایسته‌ای نداشته‌ام.

اما می‌دانم که فرقی نمی‌کند کجا کار کنم، هرگز نمی‌توانم از استرس ارتباط برقرار کردن با آدم‌ها فرار کنم.

سال‌ها پیش، احتمالا مردم به آسمان نگاه می‌کردند و با دیدن پرندگان به این فکر می‌افتادند که چگونه می‌توانند پرواز کنند. با این حال آن‌ها می‌دانستند که مهم نیست انسان چقدر تکامل یافته باشد، در هر صورت نمی‌تواند پر در بیاورد. گمان می‌کنم این‌گونه بود که به فکر ساخت هواپیما افتادند. من هرگز یک پرنده نخواهم شد و یا یک هواپیما نخواهم ساخت. من هرگز نمی‌توانم پرواز کنم.

در اینجا زمان به کندی می‌گذرد. این با تمام کارهای نیمه‌وقتی که قبلا داشتم فرق می‌کند. من دیگر یک آدم بی‌مصرف نیستم. احتمالا تمام این مدت مشکل من قرار نگرفتن در محیطی مناسب بود. جایی که بتوانم بهترین خودم را به اجرا بگذارم. در کانون احساس مفید بودن می‌کنم. این حس، آرامش خاطر زیادی برایم به ارمغان آورده است. من هم به جایی تعلق دارم.

موجوداتی که نمی‌توانند با محیط سازگار شوند، محکوم به فنا هستند. انتخاب طبیعی همین است. با این اوصاف، ای کاش می‌توانستم از روی زمین محو شوم. دیگر زندگی کردن با این همه درد کافی است. زندگی با علم به اینکه من نمی‌توانم خودم را وفق بدهم، با علم به اینکه مردم فکر می‌کنند من یک موجود جهش یافته‌ی به درد نخور هستم، دیگر کافی است. شاید من استعداد زیادی نداشته باشم، اما اگر فقط کمی از آنچه را که برای پیش رفتن در دنیا لازم است، داشته باشم، ممکن است بتوانم از پس خودم بر بیایم، حتی اگر به این معنا باشد که لازم شود گاهی ناعادلانه رفتار کنم. اما نمی‌توانم.

پس چه اتفاقی افتاد؟ چطور شد که زمان فقط برای من گذشت؟ در نهایت هنگامی که سی ساله شدم، حتی از کسانی که همیشه از من بزرگ‌تر بودند هم جلوتر زدم؛ بدون اینکه به چیزی تبدیل شوم.

وقتی پای یه بچه وسط باشه هرگز نمی‌شه فهمید که چه اتفاقی ممکنه بیفته. مثل بچه‌ای که در روزی که برای مادرش خاص است، تب می‌کند.

هنوز نمی‌دانم که می‌خواهم چه کار کنم یا اصلا چه کاری می‌توانم انجام دهم. چیزی که می‌دانم این است که نیاز نیست دلهره داشته باشم یا بیشتر از توانم از خودم کار بکشم. در حال حاضر برنامه دارم فقط به زندگی‌ام سر و سامان بدهم و از بین گزینه‌های در دسترسم، مهارت‌های جدیدی انتخاب کنم و بیاموزم. خودم را مانند گوری و گورایی که در جنگل شاه‌بلوط جمع می‌کردند آماده می‌کنم. زیرا هرگز نمی‌دانم چه زمانی ممکن است تخم‌مرغ غول‌پیکرم را پیدا کنم.

"این چیزی نیست که بتونی راجع بهش برنامه‌ریزی کنی. این اتفاق باعث شد به این فکر کنم که من باید روی چیزی که پیش روم قرار گرفته تمرکز کنم. اون وقت شاید تلاش‌هام از یه راه غیرمنتظره نتیجه بده و کمکم کنه. بخوام صادق باشم، وقتی تو زاز شروع به کار کردم، اصلا فکرم این نبود که حالا دیگه جزء به جزء آینده‌م مشخص شده. تو می‌تونی راجع به مسیرت تصمیم بگیری، اما هیچ تضمینی وجود نداره که همه‌چیز همونطور که برنامه‌ریزی شده پیش بره."

اگه تو وهله اول ندونی با تخم‌مرغ چیکار کنی، عمرا به پختن کاستلا فکر کنی.

خوبیِ نمدبافی اینه که می‌تونی از وسط کار دوباره شروع کنی. حتی بعد از اینکه نمدت شروع به شکل‌گیری کرد، اگر حس کردی دلت می‌خواد یه چیز دیگه درست کنی، می‌تونی به راحتی از وسط راه مسیرت رو تغییر بدی.

کارهای زیادی برای انجام دادن وجود دارد، اما من دیگر کمبود وقت را بهانه نمی‌کنم. در عوض به این فکر می‌کنم که با زمانی که در دست دارم، چه کاری می‌توانم انجام دهم. یک روز قرار است تبدیل به فردا شود.

من مدت زیادی است که سعی کرده‌ام رو به جلو حرکت کنم، فقط رو به جلو. با این باور که زندگی مسیری خطی است که مستقیما در مقابل ما امتداد دارد. اگر حالا به طرفین نگاه کنم، چه چیزی خواهم دید؟

قدرتی که داستان‌ها می‌توانند داشته باشند فوق‌العاده است. داستان‌های قدیمی‌ای مثل گوری و گورا که هرگز تغییر نمی‌کنند و کودکان نسل به نسل با آن‌ها بزرگ شده‌اند.

اما شگرد خانم کوماچی حقیقت بسیار ساده‌ای را به من آموخت. در تاریخ بسیار طولانی تکامل، بدون شک، من اکنون در حال زندگی کردن هستم، در زمان حال.

تو بهم گفتی اگه فقط نگاهم رو به روبرو بدم، دیدم کاملا محدود می‌شه. به خاطر همین هربار که حس می‌کنم گیر افتادم یا نمی‌دونم باید چیکار کنم، سعی می‌کنم دیدم رو وسیع‌تر کنم. شونه‌هام رو شل می‌کنم و مثل یه خرچنگ به پهلو راه می‌رم.

"فقط یه رویا...این چیزیه که فکر می‌کنی؟ که این قراره فقط یه رویا باشه؟ تا زمانی که به گفتن "یک روز" ادامه بدی، رویات از بین نرفته. شاید فقط در حد یه رویای زیبا باقی بمونه. شاید هرگز به حقیقت نپیونده. اما از نظر من این یکی از راه‌های زندگی کردنه. وقتی چیزی برای رویاپردازی داری، روزها با شادی بیشتری سپری می‌شن. داشتن یه رویا بدون برنامه‌ای برای رسیدن بهش، همیشه هم بد نیست." زبانم بند می‌آید. اگر "یک روز" عبارتی جادویی برای زنده نگه داشتن یک رویا باشد، برای به حقیقت پیوستن آن چه باید بگویم؟

"آه خانم ساکیتانی، پس تو هم تو چرخ و فلکی." "این وضعیت برای خیلی‌ها اتفاق می‌افته. مجردها به متأهل‌ها، متأهل‌ها به کسایی که بچه دارن و کسایی که بچه دارن به مجردها حسادت می‌کنن. این چرخ و فلک تا بی‌نهایت ادامه داره. اما به نظرت خنده‌دار نیست؟ اینکه هر آدمی دُم نفر جلوییشه در حالی که اول و آخر این صف هیچ‌کسی نیست‌ به عبارت دیگه، وقتی صحبت از خوشبختی باشه، هیچ چیز بهتر یا بدتری وجود نداره؛ هیچ حالت قطعی‌ای وجود نداره."

نشستن و قهوه خوردن در حالی که گربه‌ها را تماشا می‌کنی و با کتاب‌ها محاصره شده‌ای، حس خوبی دارد. احساس رضایت و آرامش می‌کنم. حتی اگر همین حالا اینجا را ترک کنم، بازدیدم از کتابفروشی همچنان رضایت‌بخش بوده است.