بریده‌های کتاب روایت و کنش جمعی؛ چرا فراخوان های اجتماعی به افسون داستان نیاز دارند

منافع و دغدغه‌های پیچیده نیازمند ترسیم نوعی نقشه‌اند که نتایج کنش جمعی را به آن خواسته‌های اساسی وصل کند. مثلا پیشگیری از اقدامات تروریستی در خاک آمریکا به نفع آمریکایی‌ها است اما اینکه کسی بخواهد برای پیشگیری از تروریسم به عراق حمله کند مستلزم مجموعه‌ی اعتقا‌دیِ پیچیده‌ای است. در این مثال‌ها، باورها حلقه‌ی اتصال نتایج و منافع می‌شوند.

در مواقعی مشارکت در کنش جمعی بر عدم مشارکت و روگردانی ترجیح دارد که تعداد همکاری‌کنندگانِ دیگر کافی باشد. مسئله در چنین مواردی مسئله‌ی «خاطرجمعی» است: اگر فکر کنیم دیگران همکاری می‌کنند ما هم چنین می‌کنیم اما اگر درباره‌ی همکاری دیگران تردید داشته باشیم روگردانی وسوسه‌انگیز می‌شود.

قصه‌ها فقط پوسته‌ی سیاست نیستند، قلب سیاست‌اند و مخصوصا نقشی محوری در مسئله‌ی اصلی سیاست یعنی کنش جمعی ایفا می‌کنند.

پیش از این که کنش جمعی ممکن شود اعضای گروه باید منفعتی مشترک در تحقق یک هدف داشته باشند اما چنین چیزی اصلا مسلّم و بدیهی نیست.خیلی وقت‌ها اولین چالش ما «برساختنِ خیر جمعی» است. مثلا حفظ محیط زیست برای همه دغدغه‌ای جدی نیست اما اگر بتوانیم این هدف را خیر جمعی معرفی کنیم، تحقق آن برای افراد بیشتری اهمیت می‌یابد.

آمادگی ما برای پذیرفتن مفروضات قصه نشان میدهد که ما حقیقت روایت را نه بر اساس مطابقت دقیقش با دنیای واقعی، بلکه بر اساس انسجام درونی و سازگاری‌اش با برداشت های کلی‌مان درباره‌ی راه و رسم جهان می‌سنجیم.

قصه می‌تواند به وجدمان بیاورد، باورهایمان را تغییر دهد و منافع‌مان را تعریف کند، از جمله منافع غیر خودمحوری که اغلب مبنای کنش جمعی می‌شوند.

از آنجا که منافع و دغدغه‌های مشترک به آگاهی و باورهای مشترک وابسته‌اند، بررسی اینکه جوامع چگونه متوجه می‌شوند مسائل مختلف چه تاثیری بر آنها می‌‌گذارند مهم است. تصادفی نیست که بخش اعظم کار رهبران کنش جمعی برجسته‌تر کردن مشکلات و «آگاه کردن» پیروان از منافع‌شان است.

قصه‌ها به تجربه‌ی ما «معنا» می‌بخشند. رویدادها وقتی معنادارند که بشود آنها را در روایت بزرگتری درباره‌ی خودمان یا جهانمان بگنجانیم یا از آنها به چنین روایتی برسیم. قصه‌ها هویت ما را می‌سازند و دست آخر، محرک کنش‌های ما هستند.