بریده‌های کتاب رابعه، امیرزاده ای که کنیز غلامش شد

عشاق راستین،معنای وصال را میدانند،معنای پیوستن دو روح به یکدیگر،معنای یگانه شدن دو تن؛ برای چنین عاشقانی،به پایان رسیدن دوران هجران دلدادگان دیگر،اوج سعادت است،چرا که خود در راه عشق،مشقت ها دیده اند و مرارت ها تحمل کرده اند،تلخی فراق را چشیده اند،نه با دهان که با کام جان!

درد نیامده، فراق از راه نرسیده، در ذهن آدمی سخت تر از زمانی به نظر می آید که بیایند! تصور هجران سخت تر است، از هنگام به سر بردن در وادی فراق، هنگام دردمند شدن.

در عشق فقط خسته دلی خریدار دارد نه ملاحظه و پای بندی به آداب و سنت ها.منزلت عشق،برتر از همه منزلت هاست.عشق را با تشریفات سروکاری نیست،عشق سلسله مراتب نمیشناسد.

عجایب خلقتی است این دل ما، از مشت یک دست بزرگتر نیست، اما میتواند دنیایی محبت در خود جای دهد.

عشق را دلیلی نیست این خصومت است که انگیزه و دلیل میطلبد!

عشق با حسابگری سازگار نیست،عشق پاک نعمتی است که یکباره چون شهابی به دل عاشق راه میابد،نه مقامی میشناسد و نه تشریفاتی،مهم فقط این است که دل،جایی برای نزول اجلال عشق داشته باشد.

از عشق تو در نمیگذرم بکتاش،حتی اگر ناگزیر شوم از جانم در گذرم،در زندگی من،فقط یک عشق وجود دارد،عشقی که موجب بالندگی احساسم شده است و با همین عشق هم میمیرم

قلب آدمی اگر استحکام کوهستان های سنگلاخی را هم داشته باشد نیز در برابر غم عشق در هم میشکند.

غم به خودت راه مده دخترم،غم برنده ترین تیشه هاست، کوه را با همه عظمت و استحکامش در هم میشکافد، چ رسد به انسان ها که مجموعه یی گوشت و استخوانند.

یک عاشق اگر تنها شود در وادی حیرانی آواره خواهد شد!

او روحیه هر دم دگرگون شونده امیران،شاهان و به طور کلی قدرتمندان را میشناخت،میدانست دوستی با چنان کسانی هم شیرینی عسل را به کام آدمی میریزد و هم زهری به تلخی حنظل؛بسته به این است که آدمی چگونه با آنان برخورد کند،چگونه رگ خوابشان را به دست آورد تا از نوش قدرتمندان بهره بگیرد،نه از نیششان.

_از پاکی و نجابت،مقنعه ای ساز و بر روح خود بزن! حجاب روح، بس ارزنده تر از پوشاندن سر و صورت است؛ کاری کن ضمن دوست داشتن دیگران،از این امر اجتناب کنی،از سوار شدن اندیشه هایت بر توسن خیالات باطل و آلوده.

درد نیامده،فراق از راه نرسیده، در ذهن آدمی سخت تر از زمانی به نظر می آید که بیایند! تصور هجران سخت تر است از هنگام به سر بردن در وادی فراق،هنگام دردمند شدن:)

دو چیز است که آدم هر قدر ببخشد از دارایی اش کاسته نمیشود، یکی عشق و محبت و دیگری دانش و فضیلت! من اگر به دیگران عشق بورزم،محبتم را نثارشان میکنم،عشق و محبتی که که در دل دارم کاستی نمیپذیرد،بلکه مهر آنان را نیز شامل حال خود میکنم،و اگر دانش و فضلم را تقدیم دیگران کنم،بر دانسته های دیگران افزوده خواهد شد بی آنکه از معلوماتم کم شود.