بریده‌های کتاب درخت کیک

مادرش به دیدن او آمده بود و آن‌ها مثل دو بادبادک، زیر نور آفتاب تابستانی می‌رقصیدند، و بالا و بالاتر می‌رفتند و خرابه‌های زیر پایشان را تماشا می‌کردند.

اما آن انسان‌ها چقدر بی‌رحم بودند! گله او تحت هیچ شرایطی، یک توله را رها نمی‌کرد.

نهنگی که با آویزان شدن به آن‌ها، مایه رنجش‌شان شده بود، زندگی‌شان را نجات داده بود‌.

اگر قراره بمیری، زیاد رنج نکش اگر قراره بمیری، بذار تو خواب باشه اگر قراره بمیری، بذار وقت رویا دیدن باشه و تمام درد و رنجت رو بده به من اگر قراره بمیری، به خواب فرو برو اگر قراره بمیری، من برات لالایی می‌خونم

در تفکر غربی‌ها، اسیر شدن در جنگ، مایه شرمساری و خجالت نبود. به این معنی که اگر با استفاده از تمام توان و قدرتت می‌جنگیدی، فرار نمی‌کردی و در نهایت به اسارت در می‌آمدی، کار شرافتمندانه‌ای انجام داده بودی.

تنها چیزی که اکنون می‌خواست، این بود که در خاک سرزمین خودش بمیرد.

آدم بزرگ‌ها این شرایط دشوار را بهتر تحمل می‌کردند، اما اوضاع برای بچه‌های کوچک بسیار سخت بود، به خصوص به این خاطر که این بزرگترها بودند که جنگ را آغاز کردند و بچه‌ها، قربانيانی بی‌گناه به شمار می‌رفتند.

او فقط می‌دانست که پدرش به جنگ می‌رود تا آدم بدها را شکست دهد و اصلا نمی‌دانست که آدم خوب‌ها هم گاهی تیر می‌خورند و کشته می‌شوند.

وقتی یک نفر می‌مُرد، سهم او هرچند ناچیز، برای دیگران به معنی غذای بیشتر بود و آن‌ها در سکوت از مرگ یکدیگر شادی می‌کردند. گرسنگی، انسان را پلید، و پست‌ترین غرایزش را آشکار می‌کرد.