بریده‌های کتاب یادداشت های بغداد: روز نوشته های زنی در جنگ و تبعید (1991-2003)

به جای سیر کردن گرسنگان عالم میلیون ها دلار صرف ساختن اسلحه های پیچیده مخرب می شود ، کشتن یعنی نظم نوین جهانی

دایه ای جاسم ،که در یکی از قصرهای صدام حسین کار میکند ، میگفت : یکی از خدمه را در زمان دزدی (سال ۱۹۹۴ بعد از حمله امریکا)گرفتند بعد تمام کارکنان را جمع کردند ،یک دکتر آورده و دست طرف را قطع کرده و بلافاصله در روغن داغ فروبردند ، می گوید به کارکنان فقط مقداری مزد میدهند که از گرسنگی نمیرند و مثل عقاب مراقب شان اند که دزدی نکنند یا توی چیزی سم نریزند ، از غذا و قیمت ها کلی حرف هست ، تخم مرغ شده دانه ای شصت دینار ، حتی در زمان جنگ هم هر ۱۲ تخم مرغ فقط ۴ دینار بود

تا الان شده سه هفته از حمله آمریکا ، ۴۴ هزار بار حمله هوایی، بوش می گوید برای صلح می جنگیم ، چه مزخرفی

تحمل صدای آمریکا را ندارم ، درباره بچه های امریکای صحبت میکند که چقدر تحت تاثیر این جنگ قرار گرفته اند، وقتی خانم بوش مهربان وقیحانه گروهی از بچه مدرسه ای های امریکا را اینطور تسلی میداد که نگران نباشید، این جنگ خیلی از شما دور است و تاثیری بر شما ندارد؟! پس بچه های عراقی اینجا چه ؟ چه استاندارد دوگانه و ریاکارانه ای ! پس کجاست این عدالت ؟

جان لانکستر خبرنگار واشنگتن پست برای شام آمد (سال ۱۹۹۴) موضوع گفتگویمان این بود که آیا عراق می تواند تجزیه شود یا نه ؟ بر سر این توافق داشتیم که عراق در یک تقاطع واقع شده است و همه عراقی ها خونشان مخلوط است چه کرد و ترک و فارس که مذاهب مختلفی دارند سنی شیعه مسیحی یزیدی و این گروهای متنوع قرن ها در کنار هم نسبتا دوستانه زندگی کرده اند ،الان چطور می توانند ما را جدا کنند؟

زدودن تاریخ از ملتی که به تاریخ خود مفتخر است، قطع ریشه هایی است که به از بین رفتن و محو شدن آن ملت می انجامد.

گربه‌های چاق همه جا هستند. گربه‌های چاق خوابالو یا نشسته در درگاه، یا در خیابان‌ها راه می‌روند و عبور می‌کنند، بدون این که بترسند کسی زیرشان بگیرد. در بین همه‌ی مخلوقات، انگار فقط این‌ها از چیزی که دور و برشان اتفاق می‌افتد اصلا متاثر نشده‌اند. همه‌ی باقی مانده‌ی دورریزهای فریزرها را تا مرز ترکیدن خورده‌اند. (نمی‌دانم در کدام صفحه‌ی کتاب است! این کتابهایی که در فیدیبو ارائه می‌کنند صفحات را کم و زیاد کرده به هم می‌ریزند، ذیل «روز ۲۷»)

نقطه عطفی در جنگ. یک پناهگاه را زنده‌اند، همانی که در امیریه بود. فکر کرده بودند پر از کله‌گنده‌های حزب است، اما معلوم شد پر از زن‌وبچه بوده. کل خانواده‌ها از بین‌ رفته‌اند. بازمانده‌ها فقط آن چندتا مردی هستند که مانده‌بودند تا از خانه‌هایشان مراقبت کنند. وحشتی تمام، و تازه هنوز بدترینش را ندیده‌ایم. آمریکایی‌ها اصرار دارند که زنان و کودکان را به‌عمد به آنجا برده بوده‌اند. از شما می‌پرسم، به نظرتان حرفشان منطقی است؟ یکی هست بتواند تصور کند که گفتگو در مرکز فرماندهی این‌طور‌ بوده:"خب فکر کنم هدف بعدی امریکایی‌ها پناهگاه امیریه ست. بگذار با زن و بچه پُرش کنیم."؟ چه چیزی باعث شده امریکایی‌ها باور کنند که شکست‌ناپذیرند؟ در تاریخ کوتاهشان بیش از سهم‌شان اشتباه و خطا داشته‌اند.

با فهمیدن این موضوع که دنیا از ما متنفر است و واقعا از ویران کردن ما خوشحال است، افسردگی به‌ام حمله کرد. این طرز فکر دلگرم‌کننده‌ای نیست. دنیای ناعادلانه‌ای است. کشورهای دیگر هم اشتباه می‌کنند. ببینید روسیه در افغانستان چه کرده، یا ترکیه چه‌طور به قبرس یورش برد، یا اسرائیل چه‌طور به فلسطین و لبنان غلبه کرد. هیچ‌کس آن‌ها را بمباران نکرد، اینجوری که ما را دارند احمقانه بمباران می‌کنند. حتی تنبیه هم نشدند. عراق بالا‌وپایین‌های زیادی در تاریخ طولانی‌اش داشته، بی‌شک بدنام شده‌ایم. این‌بار هم نه اولی است و نه آخری. سُل همیشه می‌گوید"تاریخ زیادی طولانی". دست‌کم الان بغداد روی نقشه است. دیگر لازم نیست توضیح بدهم از کجا می‌آیم.

واکنش‌ آدم‌ها به تنشِ موجود بامزه و عجیب است. دیشب پیراهن قرمزی را درآوردم که بپوشم و رفتم خودم را با جیره‌ی یک کتری آب بشورم. وقتی از حمام بیرون آمدم نمی‌توانستم لباسم را پیدا کنم. به‌جایش یک چیز دیگر پوشیدم و گفتم صبح دنبالش می‌گردم. تا حالا هم پیدا نشده؛ چه‌کارش کرده‌ام؟

امروز دهمین روز جنگ است و ما هنوز اینجاییم. پس چه شد آن کشتار تمیز و سریعِ سه تا ده روزه‌تان؟ با اجازه‌تان ویران هم شده‌ایم. فکر نمی‌کنم دیگر بتوانم پایم را غرب بگذارم. اگر کسی مثل من که تحصیل کرده‌ی غرب است این حس را دارد، ببین دیگر بقیه چه‌طور فکر می‌کنند.

یک شبِ افتضاح؛ موشک‌باران‌های پشت‌سرهم و مهیب‌ترین و پرسروصداترین انفجارهایی که تا حالا شنیده‌ام. ظاهرا سرتاسر بغداد صدایش را شنیده‌اند، اما انگار کسی نمی‌داند کجا بوه. به‌هر‌حال اتمی نبوده. هنوز زنده‌ایم. من می‌توانم بفهمم که کویتی‌ها از ما متنفر باشند، ولی ما چه بدی‌ای به تو کرده‌ایم جرج بوش، که این‌قدر از ما متنفری؟ صدایت پر از کینه است. آیا برای این است که جلوِ امریکا ایستادیم و نه گفتیم؟

جنگ هیچ ‌چیزِ خوبی ندارد. تنها چیزی که کسی سرش هیچ شرطی نبست این بود که بغداد با این وضع بمباران شود. قرار بود کویت را آزاد کنند. نکند نقشه لازم دارند؟ تا سالیان سال، هیچ‌کس از ما چیزی نخواهدشنید، تازه اگز صحیح‌وسالم از این جنگ بیرون بیاییم.