بریده‌ای از کتاب یادداشت های بغداد: روز نوشته های زنی در جنگ و تبعید (1991-2003) اثر نهی راضی
1404/5/11
صفحۀ 60
نقطه عطفی در جنگ. یک پناهگاه را زنده‌اند، همانی که در امیریه بود. فکر کرده بودند پر از کله‌گنده‌های حزب است، اما معلوم شد پر از زن‌وبچه بوده. کل خانواده‌ها از بین رفته‌اند. بازمانده‌ها فقط آن چندتا مردی هستند که مانده‌بودند تا از خانه‌هایشان مراقبت کنند. وحشتی تمام، و تازه هنوز بدترینش را ندیده‌ایم. آمریکایی‌ها اصرار دارند که زنان و کودکان را به‌عمد به آنجا برده بوده‌اند. از شما می‌پرسم، به نظرتان حرفشان منطقی است؟ یکی هست بتواند تصور کند که گفتگو در مرکز فرماندهی این‌طور بوده:"خب فکر کنم هدف بعدی امریکایی‌ها پناهگاه امیریه ست. بگذار با زن و بچه پُرش کنیم."؟ چه چیزی باعث شده امریکایی‌ها باور کنند که شکست‌ناپذیرند؟ در تاریخ کوتاهشان بیش از سهم‌شان اشتباه و خطا داشته‌اند.
نقطه عطفی در جنگ. یک پناهگاه را زنده‌اند، همانی که در امیریه بود. فکر کرده بودند پر از کله‌گنده‌های حزب است، اما معلوم شد پر از زن‌وبچه بوده. کل خانواده‌ها از بین رفته‌اند. بازمانده‌ها فقط آن چندتا مردی هستند که مانده‌بودند تا از خانه‌هایشان مراقبت کنند. وحشتی تمام، و تازه هنوز بدترینش را ندیده‌ایم. آمریکایی‌ها اصرار دارند که زنان و کودکان را به‌عمد به آنجا برده بوده‌اند. از شما می‌پرسم، به نظرتان حرفشان منطقی است؟ یکی هست بتواند تصور کند که گفتگو در مرکز فرماندهی این‌طور بوده:"خب فکر کنم هدف بعدی امریکایی‌ها پناهگاه امیریه ست. بگذار با زن و بچه پُرش کنیم."؟ چه چیزی باعث شده امریکایی‌ها باور کنند که شکست‌ناپذیرند؟ در تاریخ کوتاهشان بیش از سهم‌شان اشتباه و خطا داشته‌اند.
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.