بریده‌های کتاب آینه داران آفتاب (دو جلدی)

اللهم... مکّن الیقین فی قلبی و اغلبه علی رایی و عزمی؛ خدایا یقین را در قلبم جایگزین گردان و آن را بر اندیشه و تصمیم و عزمم چیرگی بخش. وقتی معرفت نباشد، انحراف و تباهی زاده می شود، کج روی و انحطاط چهره می نماید و خود فریبی گستره ی زندگی را پر می کند. در قلمرو دین، عبادت بی معرفت خطر آفرین است.

از خویش رَستن و رشته ی تعلّقات گسستن، شرط نخست رهپویی در مسیر حق است. آن که به هزار رشته ی مرئی و نامرئی خویش را بسته است و اسارت های پیدا و پنهان، زندگیش را در چنبر خویش گرفته، مقصدهای متعالی را زیارت نخواهد کرد.

خوف، محصول نگرانی های انسان برای (از دست دادن در آینده) است و حزن، اندوهناکی انسان به سبب از دست دادن ها در گذشته. خوف متوجه آینده است و حزن، متوجه گذشته. آن که از دست داده ها اندوهناکش نکند و از دست رفتن ها نگرانش، در هیچ حادثه ای خود را نمی بازد.

نوشته اند حُرّ شاگرد ابن عامر،قرآن شناس بزرگ بود؛ مردی که قرآن را از امیر مومنان آموخته بود. ابن عامر به حُرّ گفته بود: هر وقت بین دو اصل و دو خط مردّد شدی و نتوانستی بفهمی که کدام بر حق است و برای سنجش آن دو، وسیله نداشتی، ببین که کدام یک از آن دو به تو سود مادّی نمی رساند.

آنان که با خویش و در خویش یگانه می شوند، وحدت و یگانگی با دیگران را نیز می توانند. آن که در خویش پریشان و مشوّش است و آشفته و بی سامان، نمی تواند با دیگران به یک رنگی و صمیمیت برسد. اگر وارستگان و پاکان با هم جمع شوند هرگز به اختلاف و افتراق نمی رسند.

ایمان و عشق، بیگانگی ها را به یگانگی می رساند. اندیشه یگانه، جهت گیری یگانه و حتّی سخن یگانه محصول همین اتّفاق و یگانگی درونی است. اصحاب عاشورا چنان همدل و یگانه اند که همه ی گفته هایشان را گویی از یک زبان می شنویم و همه ی رفتارها گویی از یک تن سر زده است.

کربلا مصداق و تجسمِ نفس واحده بود و در هیچ لحظه و حادثه ی تاریخی چنین عناصر و یارانی یکدل و یگانه دیده نشده است.

صبوری میوه ای است که از شاخسار ایمان چیده می شود.

اعتماد به خدا و تکیه بر او سختی ها را آسان و امواج ساحل کوب و صخره شکن را تحمّل پذیر می سازد و عاشورا ایستادن است در نداشتن، و توانستن است در نتوانستن و راه گشودن در بن بست.

شجاعت، فضیلت است و هر چه عرصه ی عمل سخت تر و تنگ تر و خطر خیزتر، ارزش شجاعت نیز افزون تر است.

ایثار و پاکبازی، ریشه در وارستگی و عظمت روح دارد. آن که شیفته و وابسته ی چیزی نیست می تواند ببخشد و آن که روحی عظیم، جانی رها و وجودی آزاد و بند گسسته دارد، می تواند ایثار کند.

ایثار، داد و ستد انسان با خداست. جان دادن و جانان یافتن، از تن گذشتن و به رضوان الهی رسیدن است.

کربلا، نمودگاه غیرت و دین است. تاریخ، مردان و زنانی چنین غیور به خویش ندیده است. انسان هایی که در هنگامه ی افول غیرت دینی، در دوران بی حسّی، سستی، تساهل و تسامح و بی توجهی و توجیه گری، نمایشی عظیم از تعهّد و تقیّد و تعبّد را به دیروز و امروز و هنوز و همیشه ی انسان بخشیدند.

غیرتِ دینی میوه ی معرفت و محبت دینی است. ره آورد درک ضرورت امر به معروف و نهی از منکر در دفاع از حریم ارزش ها و بایستگی ها و ایستادگی ها و ایستادن در مقابل ناشایستگی هاست.