بریده‌های کتاب دوبیتی های باباطاهر

به قبرستان گذر کردم کم و بیش بدیدم قبر دولتمند و درویش نه درویش بی کفن در خاک رفته نه دولتمند برده یک کفن بیش _نمیدانم در کدام صفحه خواندمش اما انقدر به دلم نشست که حفظش کردم و در گاهی از اوقات میخوانمش.

مرا نه سر، نه سـامان آفریدند پریـشانم، پریــشان آفـریدند پریشان خاطران رفتند در خاک مـرا از خـاک ایـشان آفـریدند

محبت آتشی در جانم افروخت که تا دامان محشر بایدم سوخت عجب پیراهنی بهرم بریدی که خیاط اجل می‌بایدش دوخت

شبی خواهم که پیغمبر ببینم دمی با ساقی کوثر نشینم بگیرم در بغل قبر رضا را در آن گلشن گل شادی بچینم

خداوندا بفریاد دلم رس تو یار بیکسان مو مانده بیکس همه گویند طاهر کس نداره خدا یار مو چه حاجت کس

وای از روزی که قاضیمان خدا بو سر پل صراطم ماجرا بو بنوبت بگذرند پیر و جوانان وای از آندم که نوبت زان ما بو

قلم بتراشم از هر استخوانم مرکب گیرم از خون رگانم بگیرم کاغذی از پرده ی دل نویسم بهر یار مهربانم

به صحرا بنگرم صحرا ته وینم به دریا بنگرم دریا ته وینم بهر جا بنگرم کوه و در و دشت نشان روی زیبا ته وینم

نمیدانم دلم دیوانه‌ ی کیست کجا آواره و درخانه ی کیست نمیدونم دل سرگشته ی مو اسیر نرگس مستانه ی کیست

به قبرستان گذر کردم کم وبیش بدیدم قبر دولتمند و درویش نه درویش بیکفن در خاک رفته نه دولتمند برده یک کفن بیش

مو آن دلداده ی بی خانمانم مو آن محنت نصیب سخت جانم مو آن سرگشته خارم در بیابان که چون بادی وزد هر سو روانم